Je moet het maar durven in dat verkeer!

 Â

En zo werd het wachten op het busje best nog lang wachten … De afgesproken negen uur werd niet gehaald, wij hebben vanaf die tijd buiten op een bankje voor het hotel heerlijk auto’s en mensen zitten kijken. Het was dik half tien voor het busje van Adventure On Wheels voor kwam rijden. Geen keurig busje met het Road Bear-logo erop trouwens, het is duidelijk dat Road Bear in New York zijn zaakjes uitbesteed aan Adventure On Wheels. Dit bedrijf verhuurt ook gewone personenauto’s.

In het busje zit een Duits echtpaar en met z’n vieren worden we via een hoop tolwegen naar Middletown in New Jersey gebracht. Onze chauffeur, een Zwitser, zoals bijna al het personeel bij Road Bear, kan zo doorrijden bij de tolpoorten. Hij gaat door de poortjes van EZ Pass. We vragen hem waarom het op de ene baan richting New York zoveel drukker is als op de andere. Het blijkt dat de rechterbanen voor auto’s, trucks en bussen zijn, maar dat op de linkerbanen (en dat zijn er ook een stuk of vier nog) alleen maar personenwagens mogen. Goed om te weten voor straks!

Na een drie kwartier, waarvan een behoorlijke rit door het platteland van New Jersey, stoppen we bij Adventure on Wheels. Het is weer drie keer niks, de kantoren van Road Bear in Los Angeles en San Francisco zijn al houten schuren, dit is helemaal een rommeltje. Hier en daar een keurig glimmende camper, een paar auto’s en een kantoortje waar je voor je verdriet de hele dag niet zou willen zitten. Chris neemt ons mee naar binnen en stelt ons voor aan Diane. Hij gaat de Duiters uitleg geven over hun camper, een 30/31 C-klasse en wij gaan met Diane de papierhandel doen. Diane is een heel aardig mens, wij kennen natuurlijk alle formulieren al, dus daar zijn we snel mee klaar. Wel valt ons iets heel anders op … er staat daar buiten nog zo’n zelfde camper als waar wij mee op pad gaan en ik herken het kenteken! Dit is ‘onze’ camper van onze reis aan de Westkust van dit voorjaar. Chris zegt dat dat niet kan, Diane zoekt het op en zegt dat deze toch waarschijnlijk niet aan de Westkust geweest is, maar ik hou mijn twijfels. Later ga ik weleens kijken in mijn fotoarchief. Diane vraagt ons waar we afgezet willen worden ná het inleveren van de camper, zij brengen je tot Newark Airport, maar verder gaan ze niet. Wij willen naar ons hotel in Manhattan en zagen de bui al hangen om met dan zeker wel vier stuks bagage (ssssttttt …) van de shuttle in de taxi te moeten en alles te moeten uitzoeken. Zij zegt dat ze voor 150 dollar een auto kan regelen die ons in Manhattan voor de deur van ons hotel kan afzetten. Tja, dat is wel twee keer zoveel als wat een taxi vanaf Newark kost, maar wel ideaal! En ach, wat kost een dollar nou tegenwoordig. We besluiten het te doen en Diane belt de man meteen op om de afspraak vast te leggen. Wij wachten ondertussen op de rondleiding van de Duitsers en Diane is inmiddels druk bezig met het lezen van onze website.

Uiteindelijk komt Chris toch ook voor ons. We lopen een rondje rond de camper en Chris noteert alle butsjes, deukjes en krasjes die er in zitten. Het zijn er heel wat, al zie je ze op het eerste gezicht niet. Allemaal minimale kleine schades, maar je ziet dat zo’n camper na een heel seizoen gewoon al wel beschadigd is. Hij ziet er verder helemaal prima uit hoor, van binnen ook, mankeert niks aan, alleen de koelkast is niet goed schoon. Albert is kritisch en duidelijk: dit kan niet. Dus wordt er direct weer een knul ingestuurd om zijn werk deze keer goed te doen. Eerlijk is eerlijk: Road Bear service is superservice, maar de schoonmaak heeft hier een paar kleine steekjes laten vallen. Gelukkig zijn ze heel klein en zijn we verder we helemaal happy met onze camper. Hij heeft dik 16000 mijl gelopen.

Om twaalf uur rijden we eindelijk de weg op en gaan we eerst even naar een supermarkt. Binnengekomen blijkt dat we fout zitten, deze Rite Aid is een drogisterij met een beetje eten. We kopen wat non-food spul als toiletpapier, water, afwasmiddel en dergelijke en besluiten ons verder om boodschappen niet druk te maken. We moeten de drukte van New York in en daar zijn we liefst zo vroeg mogelijk doorheen. Eerst boodschappen doen betekent in de spits terecht komen. Mijn keurig uitgezochte Wal Mart dichtbij de verhuur vergeten we dus maar snel, we zullen er best nog ergens een zien. En zo gaan we op pad, na één blokje verkeerd gereden te zijn, gaan we door de tolpoorten Interstate 95 op. We hebben vandaag volgens planning 145 mijl te gaan en we blijven de hele dag op deze Interstate, al blijkt later wel dat we toch wel erg goed op moeten letten. Al blijft de naam hetzelfde, hij splits regelmatig, je verandert vaak van baan, je moet opletten waar de vrachtwagens mogen komen (daar horen wij bij) en vooral bij de tolpoorten is het op tijd opletten in welke rij je moet.

Na de bekende camper ( ja ja, ik ben ervan overtuigd) komt vandaag toeval nummer twee. Wij rijden om net na half een langs Newark en zien daar het KLM-toestel aan dezelfde gate staan waar wij gisteren net rond die tijd ook stonden. Dit toestel moet net geland zijn, leuk dat we het daar nu zo zien. En dan wordt het langzaam drukker, drukker en nog veel drukker. We schuiven in de rij mee langs allerlei delen van New York die we van naam en televisie kennen. In Manhattan is het laaiend druk en rijden we continue onder viaducten door, rijen dik. De auto’s schieten zo voor je camper langs om van baan te wisselen, het is een krioelend gekkenhuis en toch heeft het wel wat hoor. Albert geniet zichtbaar met volle teugen. Dit is weer ouderwets chauffeur zijn, hij zit te zingen en vergelijkt dit regelmatig met Napels of de rondweg rond Parijs. Ik vertrouw volledig op hem en neem alles in me op wat ik zie, geweldig vind ik het. Maar eerlijk is eerlijk, voor geen geld zou ik zelf met die grote bak door dit hectische verkeer rijden. Ik moet af en toe denken aan de kreet bij spannende of gevaarlijke proefjes bij scheikunde: ‘don’t try this at home!’. En zo is het maar net: als je niet een ervaren chauffeur bent en voor het eerst met zo’n camper op pad moet, zou ik dit absoluut niet aanraden. Ga dan eerst een nachtje op een camping in de buurt staan, wen aan die camper of plan je route zo dat je in elk geval niet direct hierin terecht komt.

Maar vooruit, het is kicken, het duurt lang en het is half twee geweest als we het gevoel krijgen dat we het ergste aan drukte gehad hebben. We rijden voorbij de Bronx en dan wordt het rustiger. We vervolgen onze weg en kijken links en rechts van de snelweg regelmatig uit na winkels, vooral naar een Wal*Mart. Wat een verschil met de westkust, daar zie je die grote palen met het teken erop bij heel veel afslagen, hier is het duidelijk heel anders. We zien veel bomen, de blaadjes beginnen duidelijk al te kleuren, er staan prachtige kerkjes in allerlei kleuren, de huizen zijn romantisch mooi, kortom: dit is al echt zoals we ons New England een beetje hebben voorgesteld. Weinig schreeuwerige reclames, veel sfeer.

We krijgen ondertussen wel trek en zitten al een hele tijd in de staat Connecticut. En dan, bij Milford, zien we ineens aan de verkeerde kant van de Interstate een Wal*Mart. We twijfelen geen moment, nemen de volgende afslag en op het gevoel rijden we terug richting waar de winkels zouden moeten zijn. Tot onze verrassing hoeven we niet eens terug via de Interstate, maar staan we er na een stukje door dit leuke plaatsje ineens voor. Tijd voor eten! Op de Wal*Mart staat een Subway-teken, dus dat komt mooi uit. We nemen samen een footlong wheat-brood met kip, kaas, sla, uien en tomaat. De kip en kaas zijn met het broodje even lekker in de oven gegaan en het smaakt heerlijk! Na deze late lunch shoppen we voor de nodige zaken en kijken we onze ogen uit naar alle Halloweenspullen. Leuk! Na Wal*Mart gaan we naar de naastgelegen supermarkt, waarvan de naam me ontschoten is. We kopen lekker verse spullen, vlees, brood, fruit, aardappeltjes, ijs en groenten. We kunnen er de komende dagen tegenaan. Als we terug in de camper komen is het wel al half vijf! Tjonge, zo’n eerste dag kost toch altijd veel tijd. Als we echt pas om 12 uur waren opgehaald bij het hotel, was het tamelijk hopeloos geworden om nog zo’n eind te rijden. Daarbij is het buiten klam warm. Een heel duidelijk verschil met wat wij gewend zijn in Amerika. De hitte aan de andere kant is aangenaam droog en doet je weinig, maar hier is het voor het gevoel een graad of 30, maar ook heel Hollands vochtig. Dat kan nog wat worden deze week. Gelukkig heeft ons rijdend huis een heerlijke airco.

We gaan op weg voor de laatste etappe naar Clinton, Connecticut, waar we gereserveerd hebben op Riverdale Farm Campsite. We gaan de Interstate af en rijden zo’n drie mijl langs een mooi klein riviertje over een kronkelige weg, dik in de bomen. Wow, het is hier mooi!! Geweldig, wat een natuur, wat een lieflijke sfeer, wat een mooie huisjes met allemaal een leuk stukje land met veel bomen. Hier zou je het best een weekje uithouden …. of een leven lang! We worden een beetje stil van zoveel schoonheid. Niet overweldigend, zoals de prachtige rotsnatuur van het Westen, maar warm, intiem, rustig. De campground is ook al zo mooi, tussen de bomen, met veel houten huisjes als kantoor, wasruimte en dergelijke. Het is hier goed toeven. We checken in en krijgen een plaatsje toegewezen op het uiterste puntje van de camping. Ik vraag de man naar WIFI en hij zegt dat dat geen probleem moet zijn. We zullen zien.

Nadat we op de plaats staan, midden tussen de bomen, Albert zag een grijs eekhoorntje en de krekels zingen hier het hoogste lied, gaan we even rustig zitten voor een blikje fris. Daarna is het tijd om aan het werk te gaan. Albert sjouwt onze drie zware koffers naar binnen en gaat daarna zijn broodnodige rust nemen. Hij heeft een zware dag gehad en heeft zijn ontspanning absoluut nodig. Ik begin vrolijk met het uitpakken van de boodschappen die nog niet koel bewaard hoefden worden en ga dan aan de slag met de koffers. Lekker, deze camper is niet nieuw, ik weet wat handig is, ik weet hoe je het beste de boel indeelt en al met al ben ik wel een dik uur bezig, maar dan is ook alles lekker op z’n plek. Op het laatste helpt Albert ook weer wat mee en om half acht is het hele huisje weer ‘ons’. We zijn dan ook echt afgepeigerd, we zijn al héél lang wakker, vanaf half twee eigenlijk wel en dan is de dag erg lang. Tel erbij op dat het in Nederland ook zo’n half twee in de nacht is en dan voel je hoe tijdverschil je even kan slopen. We besluiten het warm eten lekker over te slaan en Albert bakt twee heerlijke grote rib-eye steaks. We hebben in supermarkt donkerbruin brood gevonden wat we erbij willen eten. Jak, dat brood smaakt naar pepermunt … Het wordt dus een biefstuk zonder brood en de meegebrachte Nederlandse kaas gaat ook weer de koelkast in. Na het eten wassen we samen af, we maken het bed op met ons eigen gekocht dekbedsetje (veel lekkerder en mooier dan dat van de verhuur en voor extra koude nachten hebben we nu nog een reserveset erbij!) en dan ga ik douchen. Albert start ondertussen zijn laptop en komt erachter dat het hele WIFI niet werkt, we zitten waarschijnlijk te ver van het kantoor en krijgen geen netwerk of een heel zwak signaaltje. Ach, wat kan ons het ook schelen, we zijn ook veel te moe om ons er nog druk om te maken. We verwennen onszelf met een bakje sorbetijs en duiken om negen uur ons bedje in!

Om vijf uur vanmorgen stonden we er al weer naast, koffie! Nog geen Internet, maar offline schrijven we allebei onze blog. We wachten tot het licht wordt en dan wil ik wat foto’s gaan maken hier buiten en een rondje over de camping wandelen. Wellicht kan ik nog ergens de blog uploaden en anders wordt het avond, het is niet anders. Graag zou ik ook onze buurtjes op de foto zetten, maar ik ben bang dat dat niet op prijs gesteld wordt. Ik vermoed dat zij Mennoïeten zijn. Hij heeft een lange grijze baard, ik zag hem met een zwarte deftige hoed, hij loopt in zwarte broek met blauw hemd en zwart vest. Zij draagt een hoofdkapje en een lange lichtblauwe jurk. Ze ziet er zo snoezig uit, gisteren liepen ze weg en dan heeft ze zo’n echt ‘moeke’-figuur in die jurk. Geweldig land toch, dat Amerika!

Onze andere buurman maakte direct een praatje. Hij komt uit Florida en was helemaal verbaasd dat wij uit Europa kwamen. Hij vroeg ons of we de camper gekocht hadden en later weer gingen verkopen. Toen we hem vertelden dat het een huurcamper was, was de verbazing nog groter. Zo’n grote huurcamper en Road Bear? Nooit van gehoord! Nee, die hebben ze ook niet in Florida!

Lieve mensen, ik ga koffie pakken, wachten tot het licht wordt, mezelf een beetje optutten en dan gaan we vandaag eens toeren langs de kust van Connecticut en Rhode Island om ons kampement op te slaan in Massachusets!

O, wat ik nog even kwijt wil: ik heb een foto gevonden van de camper van dit voorjaar, met duidelijk kenteken en die gaat dus straks per mail naar Cris en Diane, want het is dezelfde!!!!

Op dit moment zitten we helemaal aan de andere kant van de camping, lekker onder een groot afdak aan een picknicktafel en hier hebben we dus wel Internet. Het is heerlijk weer, het ruikt naar frisse blaadjes, veel mensen laten nu hun hondjes uit en het is hier gewoon heerlijk!

Staaltje Amerikaanse vriendelijkheid: we liepen met drie zakjes afval midden op de camping toen een meneer in een pickup stopte en zei: ‘gooi maar achterin de truck, ik ga toch naar de afvalbakken’. Da’s nou Amerika he ….Â

Voor foto’s, klik op onze fotograaf! Geen wachtwoord?

Vraag het aan!

Â

Klik voor de route van vandaag.

Van Middletown, NJ naar Clinton, CT: 145 mijl,

Betaalde tol $ 21,–