Bezoek aan Washington DC

Â

Allereerst wil ik vandaag eens vertellen hoe wij het toch deze vakantie getroffen hebben met het weer! Eén koude, regendag in Mexico, NY en verder is het continue prachtig weer geweest. Vandaag hadden we weer temperaturen van 80 graden Fahrenheit, zo’n 28 graden Celcius. De hele dag hebben we buiten doorgebracht, geweldig. Vanmorgen hebben we weer tot half negen geslapen, het ligt hier zo lekker. Je hoort hier de auto’s over de Interstate gaan, maar dat klinkt voor ons te vertrouwd denk ik, we slapen er prima op.

We bellen met Esmee en na het telefoontje stuur ik haar mentor een mail. Haar school voert een streng beleid wat verzuim betreft, maar nu blijkt dat de onderwijsassistenten die het verzuim bijhouden willen dat ze nablijft, een hele periode. Ze geloven niet dat ze juist nu een hele week ziek kon zijn, omdat wij er niet zijn. Ik ben pissig, ik heb heel duidelijk van tevoren haar mentor op de hoogte gesteld van onze afwezigheid en ook te kennen gegeven wie verantwoordelijk is voor Esmee in die tijd. Coby heeft haar keurig ziekgemeld en is met haar naar de dokter geweest, maar de dames vinden dat ze niet alleen thuis kon zijn in die periode, zonder controle. Ik krijg vandaag al een mail terug van de mentor, dat hij het zal oplossen. Mooi!

Na weer rustig aan opgestart te zijn, zijn we rond 11 uur naar Washington DC gereden. We besloten de gok te nemen en gewoon met de auto naar Union Station te gaan. Daar aangekomen zagen we heel veel parkeerterreinen, maar de meesten waren voorbehouden aan medewerkers van de regering. Na goed kijken, zagen we dat we ook boven het station in de parkeergarage konden staan. Misschien niet de goedkoopste oplossing, maar wel de makkelijkste. We stonden zo binnen een half uurtje na vertrek van de camping midden in DC en nog op een prima plek ook. We konden zo naar beneden wandelen en via roltrappen kwamen we vanzelf bij de ticketverkoop voor de Open Top Bustour, precies waar we naar op zoek waren. Wat is er nou mooier dan met dit weer op 14 ft hoogte overal bovenuit te torenen in het zonnetje en zo de stad bekijken? Niet veel volgens ons!

En zo reden we om een uur of een door Washington DC met de dubbeldekkerbus. We hebben ons wijselijk helemaal achterin genesteld, zodat we van niemand last hadden. We verbazen ons over de hoeveelheid groen in de stad, maar zeker ook over de hoeveelheid politie. Dat hier veel politiecontrole zou zijn, hadden we wel verwacht, maar zoveel … ongeloofelijk. Waar je ook kijkt zie je politie-auto’s, motoren, agenten, alles is politie. We zitten dan ook vlak bij het Capitool. De afstand van Union Station naar het Capitool is misschien een 700 meter. De tour gaat langs de Mall met veel beroemde gebouwen, monumenten en dure hotels. We hebben intensief naar het commentaar van de tour geluisterd, maar eerlijk gezegd zou ik nu heel veel weer door elkaar halen. Voor goede informatie over Washington DC kan je beter Petra’s blog erop naslaan. Wij hebben in elk geval genoten in het zonnetje! Deze stad is inderdaad groen, ruim en nergens vies. Vaak zijn grote steden zo vies, maar zelfs bij het binnenrijden van de stad door de buitenwijken viel het ons op hoe ontzettend mooi schoon het hier overal is.

We besluiten bij stop nr. 14 uit de bus te gaan. Petra had ons wat lunchadresjes geadviseerd, maar zowel het American Indian Museum als de National Gallery zitten achterin de tour. Ik ga bijna van mijn stokje en houd al een tijdje mijn bloedsuikers op peil met een flesje vruchtensap wat Albert op het station al voor me gekocht heeft. We besluiten te gaan lunchen in Georgetown. Georgetown ‘stikt’ van de mooie kleine winkeltjes, oudere huizen en heeft duidelijk ‘sfeer’. We komen terecht bij het Peacock Café en genieten daar van een uitstekende lunch. Albert neemt een salade vooraf, ik ga voor de aspergesoep als soep van de dag. Als hoofdgerecht nemen we allebei een ‘free range chicken breast’ met de onvermijdelijke frietjes. Vanaf het terrasje bellen we Peet op de praktijkschool in Oenkerk, daar gaat het prima. Roos, leuk dat je onze blog leest! Daarna ook maar even met Saskia gebeld, dan hebben we ze alledrie weer even gehoord. Ze doen het prima thuis, Saskia heeft volgende week ook lekker vakantie, leuk voor de meiden, samen.

We lopen naar de volgende halte van onze bus en moeten daar een behoorlijke tijd wachten. Gelukkig is het niet saai, het is de tijd dat de schoolbussen door de stad rijden en dat blijft voor ons toch een bijzonder gezicht. Naast ons loopt een kanaaltje en tot onze verrassing gaat daar ineens een ouderwetse trekschuit voorbij. Ik kan de schuit fotograferen, het muildier wat op het jaagpad ernaast trekt, is wat lastiger, maar ik ‘pak’ hem wel.

Na deze stop gaat de bus onder andere naar Arlington, waar de beroemde begraafplaats is waar heel veel Amerikaanse beroemdheden begraven liggen. John F. Kennedy bijvoorbeeld, evenals zijn echtenote Jacky, maar ook bijvoorbeeld Glen Miller en natuurlijk ontzettend veel oorlogsslachtoffers. De bus stopt alleen op de parkeerplaats en het is voor ons te laat om nog uit te stappen, dan komen we niet meer met de bus terug. Wellicht vinden we morgen toch nog tijd om hierheen te gaan, zo niet, dan weten we nu al dat we hier ooit terug moeten komen, er is teveel wat we niet gedaan hebben. Ach, Washington zou perfect in onze nog altijd op het verlanglijstje staande coast-to-coast-trip passen!

De brug tussen Arlington, Virginia en Washington DC is trouwens vreselijk als je bovenop zo’n bus zit, ik dacht echt dat mijn hoofd eraf zou waaien! Op andere plaatsen moest ik (ik zat rechts in de bus) regelmatig uitkijken dat ik niet een gigantische tak tegen mijn hoofd zou krijgen. Verder ging het gelukkig goed!

We vervolgen onze weg langs veel oorlogsmonumenten en komen dan rond vijf uur weer aan bij Union Station. We nemen bij Starbucks een heerlijke Caramel Frappuciono (jammie Annie, hij was heerlijk!) en lopen dan nog een stuk op richting Capitool. We verwonderen ons over het park tussen deze twee grote stedelijke gebouwen, het wemelt er werkelijk van de eekhoorntjes. Verder valt vooral het aantal mensen in Indiaase kledij op, van heel kleurige mooie gewaden voor dames, met een bepaald soort ‘schort’ erover tot mensen in rode gewaden die doen denken aan de periode van Baghwan (hoe schreef je dat nou toch?). Vanavond lezen we op Nu.nl dat Bush met de Dalai Lama in het openbaar is verschenen, aha, dat was het dus! Die heeft precies zo’n zelfde rood kleedje aan!

Tja, en dan? Eerlijk gezegd zijn we moe, te moe om in de stad te blijven hangen. Ik heb pijn in mijn rug van die rotauto en Alberts schouder gaat pijn doen. Tijd om verstandig te worden en weg te gaan. Het is natuurlijk wel weer tijd om midden in de spits terecht te komen, dus nemen we de gok en vertellen we Garmin dat we geen snelweg willen zien. Dat levert een heel erg leuke rit op door veel buitenwijken, met typische huizen met van die ijzeren trapjes aan de voorkant en veel mensen op balkonnetjes. Gaaf! Het parkeergeld was trouwens maar 15 dollar, veel goedkoper dan in Boston.

Voor we teruggaan naar de camping slaan we bij de supermarkt op de hoek nog wat vers fruit en brood in. Diner zien we niet meer zitten, de honger is helemaal over na de lunch en de lekkere Frappucino. We redden ons vanavond wel met lekker aardbeien, ananas en ijs met slagroom.