Heden, verleden en toekomst

Â

Dit is zo’n periode dat ik regelmatig terugblik, stil sta bij het ‘nu’ en met veel plezier ook vooruit kijk op wat gaat komen. Cryptisch he?

Ik zal jullie vertellen hoe ik hier zo bij kom. Op het Alles Amerika-forum is een off-topicgedeelte waar je over van alles kan schrijven wat niet met Amerika te maken heeft. Deze week opende Carola daar een topic: ‘Hoe zag jij eruit op je trouwdag?’. Hardstikke leuk om eens te kijken hoe een heleboel forumleden op wat de mooiste dag van hun leven zou moeten zijn, eruit zagen. De trouwmode is duidelijk veranderd in de loop der jaren, om maar niet te spreken van haardracht en vooral ook brillen!

Ik ben net op kantoor ook eens op een stoel geklommen om trouwfoto’s op te scharrelen. Het boek met foto’s van de bruiloft van mij en Gerard komt niet zo vaak meer tevoorschijn. Naast hele fijne herinneringen aan hem, mijn eerste grote liefde en vader van mijn kinderen, is er ook veel wat niet meer zo nodig hoeft, vooral de familie. Hoewel ik juist afgelopen zondag weer enorm genoten heb van zijn zusje Bep en haar man Theo. Deze periode is altijd een beetje weemoedig, want 9 jaar geleden rond deze tijd zaten we tussen hoop en vrees, tussen ongeluk en overlijden. Ik ben altijd blij als 4 december, de sterfdatum weer voorbij is.

Tegelijkertijd geniet ik van deze tijd. Na de hectische zomer, met twee Amerikareizen, een revalidatie en veel van huis, is het heerlijk om weer thuis te zijn. Want zeg nou zelf, wie krijgt in het leven zo’n tweede kans op geluk, wie heeft het genot zo heerlijk te wonen, wie kan lekker elke dag thuis ‘trutten’ met zijn paarden en wie mag weer uitkijken naar alweer een mooie vakantie? Wat hebben we het toch goed!

Vanavond gaan we naar Hans en Janny, een naborrel voor alle Van der Mee-hulpen op Paard en Koets en morgen gaan we naar Haaksbergen, waar we één nachtje blijven om zondag eens lekker bij te kunnen praten bij onze vrienden van Erve Bruggert, de familie Kleinsman. De komende weken staan nog meer bijeenkomsten met vrienden gepland en we hebben het eigenlijk druk met gezellige zaken. Goud leven, toch?

En nog even voor de update: Whisper heeft een nieuw zalfje, gaat nog even door met de antibiotica en dan maar weer zien hoe het verder gaat!

Vervolg van Whisper en zijn voetje

Â

Vandaag vond ik dat er wat moest gebeuren. Whisper heeft duidelijk pijn als hij zijn eerste stappen moet zetten, daarna loopt hij vrolijk rond, zoals ik al schreef. Voor mijn gevoel moet dat dus zitten in de wond in zijn koot. Beweeg zelf maar eens een gewricht waar de wond gaat ‘trekken’. Het algemene advies bij mok is vooral afblijven met water, maar soms moet je wel zorgen dat je het eerst een keer goed schoonmaakt. Kurt had me maandag geadviseerd om dagelijks te deppen met een betadine-oplossing, maar verder er niets aan te doen.

Vanmorgen bood Saskia aan met Whisper te wandelen en eigenlijk kwam me dat heel goed uit. Het gaf mij de kans om eens rustig te kijken hoe hij dat been nou precies neerzet en beweegt. Al snel zag ik dat het rood voornamelijk opgedroogd bloed was en dat precies in de holte van zijn koot (het stukje tussen kogel en hoef) een flinke kale wond zit. Tijd om toch actie te ondernemen en juist die wond aan te pakken. We hebben hem dus alsnog op de wasplaats gezet en met lekker lauw water heb ik de wond goed uitgespoeld. Daarna is het manneke in zijn nieuwe box gelopen, heeft Saskia hem een kist hooi onder zijn neus gehouden en kon ik eens rustig kijken hoe nu verder. Met een brandschone handdoek heb ik de wond goed uitgedroogd, nogmaals met betadine schoongemaakt en ik kon nu zien dat rond de kale plek inderdaad nog mokkorstjes zitten. Nu wordt het dus echt een anti-mokbehandeling, met goede zalf waar onder andere zwavel, zink, aloë vera en nog wat stoffen zitten. Voor Whisper hoop ik dat het ook pijnstillend werkt, zodat hij wat meer durft te lopen, anders blijft dat been dik.

Zie hier het voetje voor en het voetje ná behandeling:

Tweede voordeel van de box is dat ik nu eindelijk eens veilig de lange haren van zijn sokken hebben kunnen wegknippen. Door die haren blijft de koothalte veel langer nat en dat kunnen we nu helemaal niet hebben. Het beste is het om de benen helemaal op te scheren, maar dat durf ik bij hem nog helemaal niet aan. Ik ben al lang blij dat de haren eraf zijn en dat meneer dik in de zalf staat nu. Janssen heeft één miniscuul klein mokplekje linksachter, ook zijn sokken zijn er nu af en hij heeft ook een lik zalf gekregen.

Tot onze grote verrassing heeft Suzan vandaag Levi zomaar door de box kunnen laten lopen! Bij ons vertikte hij het, maar gelukkig lukte het haar wel en mij daarna ook nog een keer. Al met al een goede dag, met goed gezelschap, want vandaag zijn Gerards zus Bep en haar man Theo gekomen voor een goede fles wijn, lekkere hapjes en een lekker diner. Voor wie niet weet van hoe en wat: Gerard was mijn eerste overleden echtgenoot en de vader van Peet en Esmee en met Bep en Theo hebben we altijd nog een hele warme band!

Whisper en de dokter

Afgelopen zondag bleek Whisper een dik been te hebben. Eerst dachten we dat hij zich bezeerd had ergens aan, maar maandag, na twee keer flink koelen van het been met de tuinslang, kwam een wondje in zijn kootholte tevoorschijn. Alarm, want dat lijkt op naar binnen geslagen mok, precies zoals Janssen had in september. We hebben de veearts gebeld en die bevestigde ons vermoeden.

En dan begint het probleem bij Whisper. Want die aardige dokter mag best kijken naar zijn been, hij mocht er zelfs een keer aankomen, maar verder? Whisper kent die man nog, van toen, toen zijn ‘zaakje’ eraf moest. En daar kwamen spuiten aan te pas, al zijn we drie dagen bezig geweest om die erin te krijgen. En nu ging het dus weer zo. De catheter ging tot zijn grote verrassing in één keer in de halsader, maar de vloeistof heeft ons Whispertje nooit erin laten spuiten. Het paard is inmiddels vier en heeft hele lange benen waar hij heel dreigend mee kan uithalen. Dat liet meneertje dan ook niet na. Ook ik mocht niet meer in de buurt komen, uiteindelijk is het me alleen nog gelukt de catheter er weer uit te halen.

Het alternatief was antibiotica door het voer en dat doen we nu ook al de hele week. Het been wordt wel wat dunner en hij beweegt er makkelijker mee, maar echt lekker gaat het nog niet. Whisper is een zogenaamde ‘krampentrekker’. Als je maar wijst naar zijn achterbenen gaan ze in een soort spastische beweging omhoog, net alsof hij wil trappen. We weten allang dat hij dat dan niet echt doet, maar het ziet er akelig uit. Nu lijkt iedere eerste stap pijn te doen, want hij vertikt het om te gaan lopen. Hebben we hem na veel tutten en kletsen zover, dan loopt hij weer als een kieviet, ook met het dikke been. Hij gaat nu elke dag alleen op het pleintje naar buiten en of Albert of ik gaat dan een tijd met hem wandelen. Na het wandelen springt hij als een circuspaard weer op zijn pleintje, speelt met zijn bal en andere rommel en heeft het best naar zijn zin.

Maar … wat als Whisper nu eens wat heeft en hij moet écht gespoten worden? Wat als dat het enige is wat hem kan redden of beter kan maken? Wat als dat met Levi zo is, want ook die is niet te benaderen door een dierenarts. En als de paardentandarts weer eens moet komen? We kregen van Kurt, onze dierenarts, het advies eens na te denken over een behandelbox. En zo geschiedde, als wij denken duurt het meestal niet zo lang, zeker niet als het gaat om de gezondheid van onze paarden. We zijn donderdag naar het Brabantse Achtmaal gereden en hebben daar bij Henk Van Bedaf een zogenaamde ‘voelbox’ gehaald. Meestal gebruikt voor drachtige merries die gecontroleerd moeten worden, maar ook heel geschikt voor allerlei andere klussen waarbij een paard stil moet staan en iemand veilig het paard kan behandelen.

Donderdag is er een klein beetje geoefend, want ja, zo’n box, daar moet je wel in willen natuurlijk. Janssen vond het geen punt, als baasje zegt dat dat moet, dan moet dat, dus doet hij dat. Whisper liep er een na keer stevig knorren achter mij aan heel snel doorheen, maar daarna dus ook absoluut niet meer. En Levi, tja, Levi zal weer uitgebreid getraind moeten worden, want dat is echt een schijterd eerste klas. Vandaag hebben Peet en Albert een houten antislip vloer in de box gemaakt, zodat de box ook verplaatst kan worden en is er opnieuw geoefend. Whisper heeft het door: je gaat in dat ding, dan krijg je een snoepje en pas als je écht geen snoepje meer lijkt te krijgen, ga je er zuchtend maar weer uit! Goed he? Die box moet leuk worden, een plekje waar lekker met je gefrunnikt en gekletst wordt en waar je ook weleens wat lekkers krijgt. En áls de dokter dan een keer komt, staat het paard natuurlijk al heel lief in de box te wachten!

Dagje DVN

Gisteren was weer ouderwets zo’n DVN-dag. Al ’s morgens om half zes stonden we naast ons bed, want om kwart over zes was Jeroen hier. Jeroen werkt als beroepskracht bij de Diabetesvereniging en tot zo’n jaar geleden waren we heel vaak met elkaar op stap om te ‘prikken’. Door omstandigheden hebben wij een jaartje onze rust genomen, maar nu deed Jeroen weer eens een beroep op ons en eigenlijk wel voor een erg leuke actie.

Novartis, een bedrijf wat allerlei medicijnen maakt, zet volgend jaar Galvus op de markt. Dit produkt is naast een aantal andere nieuwe tabletten een nieuwe ontwikkeling in de behandeling van diabetes. Om de medewerkers van het bedrijf het diabetesgevoel te geven was er een ochtend gepland met van alles rondom dit thema. Het begon er mee dat de medewerkers nuchter mochten verschijnen, hun bloedglucosewaarde bij een van ons mochten laten prikken en daarna met een stevig ontbijtpakket naar hun werkplek mochten. Zo’n anderhalf uur na het eten mochten ze nog een keer bij ons langs komen om te kijken wat die maaltijd nu met hun waarde gedaan had, extra prikronde dus. Novartis heeft duidelijk flexibele werktijden, want het duurde van half acht tot zeker half tien tot alle 95 mensen de eerste prikronde gehad hadden.

Tussendoor kwamen de vroege vogels al weer voor de tweede keer. Terwijl ik het prikken overnam, keken Albert en Jeroen onze fotoboeken van de laatste reis door, want Jeroen is net zo maf van Amerika als wij. Wellicht zit er dit jaar zelfs een minimeeting in, want we lijken gelijk in dezelfde hoek te zitten in juni!

Eigenlijk is het geen moment echt stil geweest, tot we rond 11 uur naar de overkant van het gebouw verhuisden voor de Inform. Deze Inform is een maandelijkse bijeenkomst waarin de performancecijfers van het bedrijf gepresenteerd worden en een thema besproken wordt. Deze keer was het thema Diabetes type 2. Dokter K. Bouter (geweldige naam!) hield een goed verhaal over het ontstaan van type 2 en de gevaren ervan. Ik mocht daarna aanhaken en vertellen hoe het nu als ‘mens met diabetes’ is om type 2 te hebben. Een leuk interactief stukje met zo’n 120 toehoorders en vragenstellers. Alles lekker uit de losse pols, omdat Jeroen pas halverwege de ochtend bedacht dat ik beter het type 2 verhaal kon doen als hij. En ja, hij is zo’n broodmagere type 1 en ik ben de personificatie van de type 2 die Bouter beschreef:-)

Na een paar uurtjes thuis, het behandelen van het zere been van onze Whisper die met een naar binnengeslagen mok staat, zoals Janssen in september was het tijd voor DVN Deel 2. Albert en ik zijn samen als vertegenwoordigers van de afdeling Gorinchem naar de DVN Gewestvergadering in Rotterdam geweest. Wonende in Gelderland horen wij met onze afdeling wel bij Zuid Holland, dus trekken we geregeld naar Rotjeknor. Volgende week mag ik dan weer samen met Erni van Den Haag naar de Vergadering van Gewestvertegenwoordigers in Leusden op het hoofdkantoor van de DVN. En zo blijft een mens lekker bezig, toch?

Mijn ‘plekken’ zijn nog niet dicht, maar wel een stuk beter, de antibiotica is gisterenavond gestopt en nu ben ik alleen nog maar snotverkouden. Gaat helemaal goedkomen allemaal!

Bijkomen van Paard & Koets

Zoals elk jaar was het derde weekend van november voor Paard & Koets. Ik herinner me nog dat 26 jaar geleden een paar mensen het initiatief namen voor een beurs voor de toen nog best kleine wereld van ‘mennend Nederland’. Mennen, aangespannen rijden, het is maar hoe je het noemt, de essentie is dat mensen een of meerdere paarden voor een wagen spannen en er mee rond rijden.

Er zijn diverse takken van sport, het ‘tuigen’ waarbij een paard zo hoog mogelijk zijn benen moet optillen en zo mooi mogelijk in de rondte moet draven voor een iel wagentje wat flink heen en weer deint, het ‘samengesteld’ mennen waarbij er een dressuurproef wordt gereden, een parcours tussen oranje kegeltjes zo foutloos en snel mogelijk wordt afgelegd en een marathon in de natuur op tijd en vaardigheid wordt verreden. En dan zijn er nog allerlei competities waarbij met ‘antiek gerij’ wordt gereden langs polders, steden en kastelen en de paarden, koetsen en mensen op de wagen er zoveel mogelijk uitzien als in vroeger tijden. Maar naast de sport zijn er vooral ook duizenden mensen die recreatief rijden, dus gewoon zonder wedstrijddoel lekker met paard en wagen erop uit gaan. Wij doen dat laatste, liefst in bosrijk terrein, maar ook langs leuke boerderijen, koeien en paarden.

Welke tak van paardensport je ook beoefend, goedkoop is het nooit. Natuurlijk maakt het een heel verschil of je voor dik geld je paard op een manege moet stallen of dat je je paard thuis kan houden met genoeg land en stalruimte. En een stal in Twente zal meestal maar de helft kosten van een pensionstal in de Randstad. En als je alleen een zadel en hoofdstel nodig hebt of je wilt ook nog een kar, tuig, trailer en alles wat erbij hoort, tja, ook dat maakt verschil. Maar al die spullen zijn in elk geval wel te zien, bewonderen en kopen op Paard & Koets. Er zijn shows van allerlei paardenstamboeken, er zijn stands met hoedjes, zwepen, ledervet, tuigen, hebbedingetjes, maar vooral veel rijtuigen.

Paard & Koets en het derde weekend van november zullen bij veel paardenliefhebbers vaste prikken in de agenda zijn. Mijn vader nam me vroeger al mee en ook wij gaan al jaren op rij. Sinds vorig jaar zijn we er nog dichter bij betrokken, omdat Hans en Janny van der Mee, rijtuigenbouwers uit Loon op Zand goede vrienden zijn geworden. We hebben zelf inmiddels onze vierde ‘Van der Mee’ en staan vierkant achter het ambachtelijke handwerk van Hans. Prima kwaliteit, alles op maat en naar wens van de klant gebouwd en daarnaast ook nog mooi. We richten de stand mee in, veel van onze spullen gaan mee (bar, kast, tafeltje, grote koffiepotten e.d.) en uiteindelijk zijn we zelf ook drie dagen actief geweest. Albert als advies/verkoopman en ik als chef koffie en lekkere dingen 🙂

Het was druk, gezellig en volgens Hans hebben ‘we’ als bedrijf een prima beurs gedraaid. Wij vonden het in elk geval erg leuk. De door ons gemaakte foto’s van het werk van Hans door het jaar heen zijn door Albert verwerkt in drie fotoreportages die in een presentatie draaien op een flatscreen in de stand. We kregen er veel leuke reacties op en dat maakt het werk toch weer heel dankbaar. Onze eigen nieuwe wagen stond als showmodel in de stand en werd door veel mensen bewonderd. Drie lange dagen, vooral op zaterdag als de beurs van 10 tot 10 open is, zorgen ervoor dat we vandaag even pas op de plaats maken.

Whisper staat met een kreupel achterbeen, dus dat baart ons wel een beetje zorg, we verwachten vandaag de dierenarts nog. Morgenvroeg mogen we héél vroeg op, we zijn net gevraagd om in Arnhem bij een pharmaceutisch bedrijf te komen prikken voor de Diabetesvereniging. Laten we dat na al die tijd rust maar weer eens gaan doen, dat kan best eens gezellig zijn!

Bah, koud en geen zin!

Zo, dat ben ik even kwijt. Ik heb het koud, ik moet strijken, paarden buiten hooi geven en naar de Makro. En ik heb nergens zin in, mijn ‘plekken’ doen pijn en ik wil eigenlijk gewoon naar Amerika!

Verder gaat het goed hoor, maar ik wil ook weleens balen.

Werelddiabetesdag

Â

Tja, het kon natuurlijk niet uitblijven. Dinsdagmorgen zijn Albert en ik samen naar Peter gegaan. Peter is al jaren onze huisarts en wij zijn altijd erg tevreden over hem. Het werd tijd om hem eens te gaan vertellen hoe goed De Hoogstraat geweest is voor Albert. Peter is degene die hem op het idee bracht om dat eens te proberen en die hem uiteindelijk verwees. We hebben meteen de griepprik gekregen en natuurlijk heeft hij mijn onstoken plekken bekeken. Hij was er – net als ik – niet blij mee. Ik mocht direct aan de antibiotica. Het wordt nog niet echt veel beter, al zien de plekken er wel wat rustiger uit. De antibiotica verhoogt mijn bloedsuikers ook weer, dus de pomp staat nu echt op turbo.

Ik voel me er ook niet echt lekker fit bij moet ik zeggen. Ik doe wat ik moet doen, maar veel meer komt er ook niet uit mijn handen. Maandag heeft onze vorige, vorige hoefsmid Rick de paarden beslagen. Rick is vier jaar geleden naar Frankrijk geëmigreerd en inmiddels terug gekomen. Ondertussen hadden wij natuurlijk een andere smid, die trouwens ook weg is, maar dat is een heel ander verhaal. Sinds een jaar komt Maaike hier en over haar zijn we super tevreden. Maaike is echter onlangs bevallen van dochter Floor en is dus met zwangerschapsverlof. Rick neemt klanten van haar over en wij vonden het erg gezellig om hem weer eens op de koffie te hebben. Daarnaast was hij erg lief voor de paarden en zelfs Whisper, een echt vrouwenpaardje, mocht hem wel. Het ging er allemaal rustig en beschaafd aan toe en ze staan weer keurig op nieuwe ijzers.

Gisteren hebben we dus het bezoek aan de huisarts gebracht en hebben we daarna twee dames van de firma Sanofi Aventis op een werklunch hier thuis gehad. Erg gezellig en informatief! Ze hebben ons meer verteld over het nieuwe medicijn Acomplia en wij hebben hen weer meer verteld over wat wij zoal doen in diabetesland. Daarna ben ik nog even een bezoekje aan onze eigen apotheek gaan brengen om medicatie te halen.

Vandaag is het Werelddiabetesdag (de foto hierboven heb ik zelf in New York gemaakt) en in tegenstelling tot andere jaren zijn wij niet actief als prikkers in allerlei apotheken. De actie die de KNMP opgezet heeft om in allerlei apotheken te prikken, vinden we prima, alleen de manier waarop daar van vrijwilligers van de DVN gebruik gemaakt wordt naast betaalde uitzendkrachten, spreekt ons minder aan. Wij werken dus principieel niet mee. In plaats daarvan is er in onze afdeling vanavond een thema-avond over Diabetes en Seksualiteit. Een neuroloog van het Beatrixziekenhuis in Gorinchem geeft er een lezing en ik zal de avond verder voorzitten en leiden. Met mijn zieke lijf dus … ik heb er niet echt veel zin in, maar dat komt meestal wel als ik er eenmaal ben.

Volgende week moet ik naar een symposium over diabeteseducatie (voor professionals, maar ik mag ook;-) en in december en januari zit er een flinke brok bijscholing aan te komen voor de cursusleiders. Ik merk aan mezelf dat het tijd wordt dat ik weer eens wat nieuws ga doen, want ik ga indutten!!

Â

Â

Diabetes in een notedop

Â

Naar aanleiding van de vraag van Corry (reactie op mijn vorige blogstukje) ga ik proberen in Jip-en-Janneketaal wat te vertellen over de snelst groeiende volksziekte, waar toch nog zo weinig over bekend is bij ‘de mensen’.

Diabetes wordt in de volksmond nog steeds ‘suikerziekte’ genoemd. En daar begint het al, wij worden niet ziek van suiker, al is dat jarenlang ook in de medische wereld het idee geweest. Men was er al eeuwen voor Christus achter dat mensen die heel ziek werden urine uitplasten die mierzoet was. De conclusie was snel getrokken, die mensen werden ziek van suiker. Al in hele oude geschriften komt de naam Diabetes Mellitus, wat honingzoete doorstroming betekent, terug.

Pas halverwege de vorige eeuw kwam men erachter dat niet alleen suiker en honing problemen veroorzaakten, maar dat alle voedingsmiddelen met koolhydraten door mensen met diabetes moeilijk verwerkt worden. Koolhydraten zitten bijna in alle voedingsmiddelen, behalve in kaas, vlees en vis. Alle produkten die zetmeel of suikers bevatten, hebben invloed op de hoeveelheid glucose in het bloed. Ja, glucose, de juiste benaming voor de kleinste vorm van suiker. Alle koolhydraten worden na vertering in de maag en het darmkanaal uiteindelijk glucose. In 1972 werd de Nederlandse Vereniging van Suikerzieken dan ook de Diabetesvereniging Nederland.

Die glucose gaat door de darmwand naar het bloed en het bloed verzorgt het transport van glucose naar de lichaamscellen. Die cellen hebben glucose nodig, het is de brandstof voor ons lichaam. Geen glucose nemen is dus zinloos, maar suiker laten staan en wel aardappelen, brood, rijst, melkprodukten en fruit eten, heeft ook geen zin. Want dat lichaam kan die glucose prima gebruiken, alleen is er wel wat voor nodig om het in die cellen te krijgen. Het toverwoord hier is insuline. Insuline is de sleutel die de lichaamscel opent en de glucose binnen laat. Zonder insuline, die gemaakt wordt in onze alvleesklier, kan de glucose niet in de cel en krijgt het lichaam niet voldoende brandstof.

Waar blijft die glucose dan? Nou, wat je lichaam niet gebruikt, kan worden uitgeplast. Mensen die dus geen insuline maken doordat hun alvleesklier ‘stuk’ is, gaan heel veel plassen om het teveel aan suikers kwijt te raken. Ze vallen vaak af omdat de cellen geen glucose krijgen en uiteindelijk de vetvoorraad aan het lichaam maar gaan aanspreken en ze worden heel moe doordat hun energie niet door het lichaam benut wordt, maar in de wc-pot belandt. Door dat vele plassen krijgen ze ook nog heel erge dorst (echt extreem!). Jeuk, slecht genezende wonden en infecties maken het beeld compleet. Slecht zien is trouwens ook een teken, maar bij beginnende diabetes heeft dit niets te maken met blind worden.

Deze hele kleine notedop beschrijft het ontstaan van diabetes type 1, de vorm die vaak al op jonge leeftijd ontstaat, doordat het lichaam zelf de cellen vernietigt die insuline maken. Een type 1 heeft altijd insuline van buitenaf nodig, dus met een insulinepen of insulinepomp. Op die pen en pomp kom ik terug!

Type 2 is anders, deze mensen maken nog wel insuline, maar die insuline kan om diverse redenen de cellen niet goed openen. Overgewicht is oorzaak nummer 1. Ik stel mijn eigen lichaam vaak als voorbeeld. Als dikke baby, peuter, tiener en kleuter heb ik mijn lichaam jarenlang heel veel insuline laten maken. Er zat veel vet voor de celdeuren én ik had meer cellen dan de gemiddelde persoon. Dit proces kan jaren duren en vaak wordt dan de diabetes al vastgesteld en kan men met pilletjes de insuline nog wel wat helpen makkelijker in die cellen te komen of de alvleesklier een beetje helpen in de insulineaanmaak. Daarom gebruiken ook zoveel mensen ‘alleen een pilletje’ voor hun diabetes. Pilletjes zijn dus géén insuline, maar hulpmiddelen. Hun risico op schade door deze ziekte is trouwens niet minder dan bij de type 1 diabetes, een teveel aan glucose in het bloed levert áltijd risico op voor hart, vaten, ogen, nieren, zenuwen en vooral ook voeten.

Uiteindelijk kan ook iemand met type 2 diabetes insuline nodig hebben. De alvleesklier heeft dan zolang hard moeten werken, dat deze het niet meer aan kan zonder hulp van buitenaf. Veertig procent van de mensen met diabetes type 2 is ook afhankelijk van insuline. Ze blijven altijd wel een klein beetje eigen insuline aanmaken.

Ik ben zo’n type 2 die insulineafhankelijk is, eigenlijk al vanaf dat ik de diagnose kreeg. Bij mij ging daar dus geen jaren overheen. Zoals iedereen begon ik met de insulinepen. Er zijn diverse spuitregimes, waarbij mensen een of meerdere keren per dag spuiten. De meeste jonge, dynamische mensen zullen proberen zoveel mogelijk het lichaam na te bootsten. Het lichaam maakt 24 uur per dag insuline, tenslotte moet er ook 24 uur per dag brandstof naar de lichaamscellen en die sleutels zijn dus altijd nodig. Als je eet, neem je in een keer veel glucose tot je (behalve als je alleen kaas, vis of vlees eet;-), dus heb je een grote hoeveelheid insuline nodig. Deze mensen spuiten een keer per dag een langzaamwerkende insuline, die over die 24 uur als een soort trosje druiven onderhuids uit elkaar valt en zo het lichaam continue van een beetje insuline voorziet. Als ze eten, spuiten ze een snelwerkende insuline bij om de glucose uit het voedsel in de cellen te krijgen.

Ik heb dit een maand of 9 zo gedaan, tot ik kennis maakte met de insulinepomp. Ik was het meenemen van pennen, vergeten te spuiten en vooral de niet zo stabiele werking van de langwerkende insuline al snel zat. Een insulinepomp draag je 24 uur per dag aan je lichaam. De pomp geeft net als je eigen alvleesklier hele korte stootjes insuline, in mijn geval elke 2 minuten een beetje. Je kan zelf aangeven hoe hard de pomp loopt, zo staat mijn pomp ’s nachts veel hoger ingesteld dan overdag. En ’s ochtends (als ik veel actiever ben) vaak lager dan ’s avonds. Behalve als ik ’s avonds een cursus geef, dan gaat de snelheid weer omlaag. Zo kan je op elk moment bepalen of je veel of weinig energie verbruikt en hoeveel insuline daarbij hoort. Met de pen een onmogelijke opgave, wat er eenmaal inzit, kan je er niet meer uithalen. Nu bijvoorbeeld, met twee fikse ontstekingen reageert mijn lichaam met protest en dat levert altijd veel hogere hoeveelheden glucose op in mijn bloed. Mijn pomp staat dus nu een stevige tand hoger om die glucose weer in mijn cellen te krijgen.

De pomp heeft een plastic reservoirtje met insuline erin, een batterij en een klein computertje. Op het reservoirtje zit een slangetje aangesloten wat naar een infuussetje loopt. Dat infuussetje brengt je in de huid in met een naald die erin zit, als de set in de huid zit, trek je de naald er weer uit. Onderhuids blijft een teflon canule (flinterdun) van 9 mm over waardoor de insuline loopt. Insuline wordt opgenomen in het onderhuidse vet (waar ik genoeg van heb).

Veel mensen dragen de pomp aan hun broekriem met een speciaal hoesje of bijvoorbeeld in een tasje aan de bh. Ik heb ruimte genoeg tussen mijn borsten en kiep de pomp er gewoon tussen. Het blijft met diabetes altijd wikken, wegen en rekenen. Wat eet ik, hoeveel koolhydraten zitten daarin, hoeveel insuline heb ik nodig voor die maaltijd? Koek tussendoor, even insuline erbij (heerlijk met de pomp, niet spuiten, gewoon knopjes drukken). De pomp geeft over het algemeen een veel betere diabetesinstelling dan spuiten.

De bloedglucosemeter is en blijft een onmisbaar apparaat, soms denk je dat je een tijd heel stabiel bent en dan gebeurt er wat en hup, alles moet weer anders. Je bent er nooit klaar mee, hebt nooit vakantie van je diabetes én als je op vakantie gaat, moet er van alles mee en geregeld worden.

Maar anderzijds: als je het een beetje goed aanpakt, een beetje geluk hebt met je instelling en zaken als zwangerschappen en puberteit al achter de rug hebt als je diabetes krijgt, is er best goed mee te leven. Zolang alles tenminste ‘gewoon’ is en de complicaties weg blijven! Want zoals ik al vaak gehoord heb, met diabetes valt prima te leven, het zijn de complicaties die het zo moeilijk maken!

Diabetes … ik zou er een boek over kunnen schrijven. Wat ik hier net in een notedop deed, daar geef ik dus normaal gesproken 9 avonden cursus over. Vergeef me als ik wat vergeten ben;-)

Niet ziek, maar ook niet lekker

Â

Brrr, het doet zo’n pijn! Twee infuussets die op een of andere manier ‘verkeerd’ gevallen zijn. Een nieuwe doos, ander materiaal? Ik weet niet wat het geweest is, maar op zondagmorgen na de Alles Amerika-meeting voelde ik bij het opstaan een stekende pijn waar mijn infuusset zat. Net op mijn bovenste rib links zo ongeveer, zeg maar. Ik heb het infuus er direct uitgetrokken en een nieuw infuus geplaatst, een centimeter of tien lager, aan de rechterkant naast mijn maag. Ook die voelde na een paar uur niet lekker en hup, ook eruit.

Na twee van deze stekende infuussets heb ik naar een ander merk gegrepen. Die zitten wel goed, de hele week al. Maar de twee plekken die pijn deden, zijn allebei gaan ontsteken. En niet zo zuinig ook. Ik loop met twee keiharde, roodgloeiende bulten rond. Een is inmiddels open, maar dat wil niet zeggen dat de pijn weg is en de andere lijkt op doorbreken te staan. Aangezien ik een buikslaper ben, zijn mijn nachten deze week niet al te best geweest. Ik ben de hele week al bezig met antibioticazalf, pijnstillers en ontstekingsremmers en ik had gehoopt dat ik dit zelf onder controle zou kunnen krijgen. Het lijkt er echter niet op. Dinsdag moeten we naar de huisarts voor een nagesprek over de Hoogstraat, toch maar even naar die plekken laten kijken ook. Soms is die diabetes gewoon bálen!

Verder was de week best gezellig en afwisselend. We hebben Hans en Janny een avond op bezoek gehad en Paard & Koets voorbereid voor volgend weekend. De avond erna zijn Jos en Esmée geweest. We kennen hen van het Amerika-forum en we hebben een hele gezellige avond gehad met vooral veel praten over campers. Zij willen na een paar autovakanties in Amerika nu eens een camper proberen en wij hebben ze vast enthousiast genoeg gemaakt!

Tussen de bedrijven door maak ik af en toe een routekaartje op aanvraag voor het forum, samen met Marjan. Meer hulp is op komst, Hanny ik ga je bellen deze week!

De Hoogstraat kwam ook terug deze week. Maandag was het gesprek met Dr. Martens, die ons over een maand over vier nog eens wil spreken en dinsdag was het evaluatiegesprek met Fred, de psycholoog en Elly, de ergotherapeut. Het was goed om alles op een rijtje te zetten en vooral ook leuk om een paar mensen weer eens even te zien. Annet bijvoorbeeld is enorm opgeknapt en met Ed zijn we gezellig gaan eten in De Bildt. Ed is ook naar huis gegaan vrijdag en Willy heeft zijn revalidatie wegens een zieke dochter moeten afbreken. En zo zijn ze nu eigenlijk allemaal weg, van ‘de ploeg’.

Vrijdagmiddag ben ik eens gaan shoppen bij Jeannette van Papillon Grande in Geldermalsen, ze had best nog wat leuke shirts hangen waar ik heel blij mee ben. Zaterdag ben ik met Saskia en Esmee in Culemborg op kleding en schoenenjacht gegaan.

Dat was wel ‘de week van’. Vanmiddag zijn we de nieuwe week begonnen met een bezoek aan mijn moeder en Frans en morgen komt de hoefsmid. Niet Maaike, want die is pas bevallen van dochter Floor, maar Rick, de smid die hier een paar jaar geleden kwam. We zijn erg benieuwd of Whisper dat gaat snappen, zo’n vreemde vent aan zijn lijf … Jullie horen het nog!

Â

De AA-meeting: een terugblik

Tjonge, wat was het weer leuk en tjonge, wat zijn we weer moe! Het was een uitgebreide meeting, we begonnen donderdag al met de laatste boodschappen en zondagmiddag gingen de laatsten hier pas weg. We hebben een voor-meeting gehouden met Marjan en Jan op vrijdagavond tot in de late uurtjes en waren weer op tijd op om op te bouwen op zaterdag. Rob en Annie waren er ook al ’s ochtends.

Voor het verslag van de dag heb ik schaamteloos gestolen van Marco (Markro op Alles Amerika). Met bronvermelding mag dat wel toch?

Een korte beschouwing.
Wat was het weer genieten gisteren namiddag en avond, van het begin tot het einde een groot feest.
Bij binnenkomst in de zaal van, het van oorsprong oud bruin café, Uitspanning De Notenboom in Beesd straalde de gezelligheid en Amerikaanse sfeer de bezoeker tegemoet.
Overal waren banners, posters en Amerikaanse vlaggen opgehangen en vlaggetjes neergezet. Tussen de tafels met stoelen en het bankstel met fauteuils lagen hier en daar strobalen ter afscheiding van intieme hoekjes of dienden deze als zitbank. Er waren een koffiehoek, die later tot een eethoek werd omgebouwd en een heel lange bar met biertap. Op een podium stonden tafels, waarop reisgidsen, -brochures en de vele prachtige scrap- en fotoboeken lagen en waarop meerdere laptopcomputers hun diavoorstellingen draaiden. Bovendien stond er een projectiescherm, waarop via een computer en een beamer films en dia’s over Amerika werden vertoond en er stond een computer met webcam, die verbonden was met het internet en waarop door middel van MSN contact was met de buitenwereld. Diverse forumleden, die niet aanwezig konden zijn, hebben op deze manier toch even contact gehad.
Op de grond lag hier en daar wat stro en later werden daar de doppen van de pinda’s aan toegevoegd, die ter consumptie in omgekeerde hoeden op de tafels stonden.
In een aparte zaal waren de Amerikafoto’s voor de fotowedstrijd opgehangen en daar kon men zijn of haar stem uitbrengen. Als dank voor het stemmen kreeg iedereen een mooie, houten Parkerpen van Stal Nieuwen Oord (hartelijk dank Monique en Albert). De winnaar van de foto met de meeste stemmen krijgt deze te zijner tijd op canvas geprint, als beloning aangeboden.
Na binnenkomst was er koffie met gebak en voor het diner was er een koud- en warmbuffet. Voor de drankjes kon men aan de bar van alles bestellen.
Tussen de vertoning van de films en dia’s door heeft Albert (Albertje Kritiek Himself) de reisavonturen verteld, en door middel van dia’s laten zien, van beertje Teddy the Traveler. Deze had op zijn rondreis door het oosten van de Verenigde Staten heel wat meegemaakt. Aan het einde van deze geslaagde meeting kreeg iedereen een vriendje van Teddy, namelijk een AllesAmerika-Teddybeerspaarpot door het organisatieteam aangeboden. (hartelijk dank voor deze bijzonder aardige geste). Even na twaalven kwam er een einde aan deze bijzonder geslaagde meeting en zei menigeen bij het weggaan: “Tot volgend jaar”.

Hoe vermoeiend die weekenden ook zijn, het is geweldig, zo met z’n allen! De opruimploeg, die bestond uit alle mannen die of bij bij ons of bij de Neust hadden gelogeerd, heeft ter plekke besloten: volgend jaar op 1 november 2008 is er wéér een AA-meeting in De Notenboom! Ze hebben de zaal al gereserveerd!