Â
Deze dinsdag begon erg vochtig! We verlieten mooi op tijd de camping in Woodstock, NH om naar Woodstock, VT te rijden. Ja, dezelfde plaatsnamen in verschillende staten hoor je hier heel veel. De mist kwam uit de bergen en de prachtige herstkleuren lagen in een witte nevel. We reden over smalle wegen, langs mooie meertjes, zoetgekleurde houten huizen, vervallen schuren en prachtige vergezichten. Meerdere malen heb ik vandaag tegen Albert gezegd dat ik het gevoel had in sprookjesland te rijden. De nevel die overal in de verte nog hing, maakte dat het sprookje iets heel mystieks kreeg. Zelden hebben we zo genoten van een rijtocht als op deze dag. New Hampshire heeft mijn hart gestolen! Wat een geweldig mooie staat is dit. Ook Vermont heeft diezelfde warme, romantische uitstraling. Maar Vermont is anders, hoe anders, daar kom ik zo nog op terug.
Ons doel voor deze dag was Billings Farm Museum in Woodstock. We reden keurig via de aanwijzingen van Garmin en Streets and Trips. Onderweg passeerden we een mooie covered bridge (overdekte houten brug), maar helaas reed daar weer zo’n schilderijcamper voor onze neus. Zoekend naar Billings Farm zagen we net voor Woodstock weer zo’n mooi exemplaar. Aan de andere kant van de weg lag de Taftsville Country Store. We waren helemaal confuus, want zowel Streets & Trips als Garmin hebben ons verteld dat de Farm en de Country Store bij elkaar moesten liggen. We rijden een stuk door tot in Woodstock, maar geen Farm. We besluiten om te draaien en het in de Store te gaan vragen. Er is precies één parkeerplek waar onze camper op past, maar dat is dan ook genoeg natuurlijk. We gaan eerst eens bij de brug kijken, maken foto’s en stappen dan de store binnen. We kopen een paar lekkere kaasjes, een stuk worst, een boek over Vermont en nog een leuke plank met ‘Woodstock’ erop en vragen dan naar de Farm. De man lacht, hij wordt bedolven onder de klandizie doordat alle GPS-systemen dezelfde fout in hun kaarten hebben zitten. De Farm is een stuk verder, over de brug. Eh, ja, maar wij passen niet door de brug met de camper. Geen probleem, hij pakt een kaart van Woodstock en tekent ons voor hoe wij er wel kunnen komen. Aardige mensen toch, die Vermonters.
Zo rond half twaalf draaien we de parking bij Billings Farm op. We zien direct al wat leuke Jerseys, van die bruine kleine koetjes. Ik ben helemaal weg van die schatjes, het zijn net hertjes met hun donkere snoet. We gaan naar de entree en kopen een combinatiekaart voor de Farm en het Marsh-Billings-Rockefeller National Historic Park. We gaan eerst naar het laatste park, aan de overkant van de weg. Komisch om te zien is dat er twee politie-agenten staan om mensen te helpen oversteken, er komen bijna geen auto’s langs, maar ja, je weet maar nooit! We klimmen de heuvel op naar het koetshuis en komen buiten adem boven aan. In het koetshuis is de National Park Service gevestigd. Dit is het jongste Nationale Park van Amerika. Ik ga een klein stukje geschiedenis vertellen, voor wie dit teveel vindt, gewoon overslaan, maar het wás interessant.
Kort dus: George Perkins March was een advocaat in Woodstock die zeer begaan was met de natuur. March is geboren in 1801 en bouwde een huis op de plaats waar wij vandaag stonden. In deze periode zijn de ‘settlers’, mensen die zich voor het eerst in dit gebied vestigden, hier neergestreken. De dorpjes zijn allemaal zowat gesticht in de periode van 1760 tot 1790. March maakt carriere, gaat als ambassadeur naar Italië en leert in Europa in nog veel meer landen, waaronder in het Midden-Oosten, wat de invloed van de mens op de natuur kan zijn. Overbegrazing was een van de grootste gevaren, omdat dan erosie de natuur vernietigt, het hele ecosysteem over de rooie gaat en ook het water in de rivieren van kwaliteit verandert. Het is allemaal heel kort uitgelegd, maar in die tijd, zo’n 150 jaar geleden, vertelde Marsh al wat wij nu nog steeds moeten leren. Zijn boek ‘Man and Nature’ is een van de belangrijkste wetenschappelijke werken op het gebied van klimaatbeheersing. Marsh bleef in Italië, zijn tijdgenoot Frederick Billings, geboren en getogen in hetzelfde gebied, vertrok naar San Francisco in de tijd van de Goldrush. Hij was een advocaat die zich specialiseerde in mijnenkwesties en je kan begrijpen dat hij in die tijd een fortuin maakte in Californië, het nieuwe land. Naast zijn advocatuur was hij ook nog eens een actief speculeerder op de grondmarkt. Hij werd ongeloofelijk rijk, trouwde met Julia, die oorspronkelijk uit New York kwam en werd ook in regeringskringen steeds invloedrijker. Hij verdiende ook nog eens een fortuin aan de spoorwegen. Billings, Montana, is naar hem vernoemd. Samen met Julia keerde hij in 1865 terug naar Woodstock. Marsh overleed in Italië en Billings kocht van de broer van Marsh het huis. Dit huis in Queen Anne-stijl werd grondig gerenoveerd waarbij de luxe New Yorkse smaak van Julia natuurlijk grote invloed had. Frederick en Julia vonden bij hun terugkomst uit het Westen een totaal veranderd Vermont. Hun ooit zo bosrijke geboortestreek was volledig kaalgevreten door Merino-schapen. Begonnen met 400 van deze dieren, waren er op een gegeven moment 1,7 miljoen! Hun wol bracht veel geld op, maar ze vraten werkelijk alles kaal wat ze konden vinden. Precies wat Marsh in zijn boek voorspelde, was gebeurd. Billings besluit om het gebied te herbebossen. Hij gaat bomen aanplanten, ook van Europese boomsoorten en alles wat we om ons heen zagen vandaag, is het resultaat van die inspanningen.
Billings overlijdt jong, Julia zet met haar drie dochters het boerenbedrijf wat aan de overkant gevestigd is door Frederick door. Ook zijn idealen wat betreft de natuur houden zij samen hoog. Uiteindelijk erft kleindochter Mary zowel de boerderij als het huis. Zij trouwt met Laurence S. Rockefeller, erfgenaam en kleinzoon van ‘de beroemde Rockefeller’ die zijn fortuin in olie gemaakt heeft. Rockefeller en Mary gaan in het huis wonen, maar veranderen er weinig aan. Wat wij vandaag zagen, is nog voor 80 procent zoals het was in 1865! Zij geven enorm veel geld uit aan liefdadigheid, maar vooral de Nationale Parken Foundation is hun grote liefde. Heel veel Nationale Parken zijn op initiatief en door financiering van Laurence’s vader tot Nationaal Park geworden: Great Smoky Mountains, Shenandoah, Grand Teton, Acadia en Redwood National Park. Een indrukwekkende rijtje. Om een heel lang verhaal kort te maken: in 1997 stierf Mary en Rockefeller besloot het huis te schenken aan de Nationale Park Foundation. Laurence bouwt een huis aan de overkant van de weg en sterft in 2004. Billings Farm is nog steeds bezit van de familie, maar wordt als museum voor het publiek opengesteld. Wij kregen een fantastische rondleiding door het huis, de ranger die onze gids was, vertelde de hele geschiedenis uitgebreid en heel goed. Prachtig! Even terug op wat Vermont zo anders maakt: je ziet er geen reclamebord langs de weg. Lady Bird Johnson, voormalige presidentsvrouw en Laurence Rockefeller, waren goede vrienden. Samen kregen zij voor elkaar dat alle reclame langs wegen verboden werd. Prachtig, maar niet altijd handig, als je als toerist wat zoekt.
Na deze rondleiding zijn we Рmet hele lage bloedsuikers! Рsnel naar de overkant gegaan om bij Billings Farm bij de Dairy Bar een lunch te kopen. Met een heerlijke doos crackertjes, twee appeltjes per persoon, een blok kaas, een pakje melk en een diet coke ̩n een plastic mes, vertrokken we naar het bankje bij de schapenwei voor een heerlijke lunch buiten. Het weer was super, in onze korte mouwen zaten we lekker in de zon. Na de lunch hebben we rondgekeken op de boerderij, in het museum en in het huis waar Fredericks manager woonde en wat is teruggebracht in de stijl van 1890. We genieten met volle teugen van deze heerlijke dag.
Uiteindelijk wordt het tijd om onze camping op te zoeken. Een half uur vanaf Billings Farm, helemaal over smalle polderwegen (dankjewel Garmin!) komen we bij Lake Champagne Campground in Randolph Center. We checken in, krijgen een deftig plekje en besluiten eerst alles eens aan te sluiten, zoals altijd. En dan komen we erachter dat onze black water tank niet dumpt en dat hij dat waarschijnlijk al langer niet doet. We kregen al eerder een volmelding op het display, maar dat gebeurt wel vaker als er iets voor de sensor hangt. We proberen met de waterslang in de WC de tank door te spoelen, maar de paniek slaat toe als het water uiteindelijk in de WC-pot blijft staan. Oeps, dan zit de boel echt verstopt. Ai ai, wat nu? Als we de slang eraf halen en de klep open trekken, kan er 200 liter strontwater over de camping lopen. Niet zo funny natuurlijk. Na een tijdje nadenken besluiten we naar boven naar de dumpplaats te rijden. Beter poep over de betonplaat dan op het gras van de camping. We stoppen op de dumpplek en de eigenaar van de camping komt kijken om te vragen wat er aan de hand is. We leggen hem uit wat er gaande is en hij gaat netjes plastic handschoenen voor Albert halen. Ik pak ons plastic vuilnisbakje (geen emmer geleverd door Road Bear!) en dan begint het. Er schiet een grote prop vochtige toiletdoekjes uit het gat, Albert sluit de klep en opent hem dan opnieuw met de slang eraan. En dan gaat alles goed, hij schiet in een keer open. Jippie, gelukt! Albert spuit alles goed schoon en klaar is de job. Ondertussen staat er een Moturis A-klasse camper die net ingecheckt is en ik zie dat de bestuurder zeer geïnteresseerd naar onze camper kijkt. Ik spreek hem aan en vraag hem hoe de Moturis bevalt. Ik vertel hem dat we graag nog eens uit Boston zouden vertrekken en dat Moturis dan de enige optie is om een camper te huren. Hij vertelt mij dat hij juist erg geïnteresseerd is in onze Road Bear, omdat zij met Moturis na vijf keer steeds slechtere ervaringen krijgen. Geen scherm meer, veel kapotte dingen in de camper, geen slide-out met ramen, kortom: veel mindere kwaliteit. Mmm, zonde, daar zitten we ook niet op te wachten. Toch prettig dat deze Duiters ons dat konden vertellen.
We rijden terug naar onze plaats, proberen op Internet te komen, maar onze creditcards worden niet geaccepteerd door de hosting van de camping. Bálen! Ik loop weer terug naar boven, weer bekaf, want het is continue klimmen en de eigenaar gaat bellen. Na drie telefoontjes geeft hij het op, niemand schijnt ons een code te kunnen geven zonder creditcards. De eigenaar baalt er enorm van. Ik mag zijn laptop gebruiken, zolang als ik wil, in zijn kantoor. Ik besluit alleen een berichtje op dit blog te zetten en verder me er niet druk om te maken. We eten heerlijk samen in de camper, varkensfilet met sperzieboontjes en röstikoekjes (hash-browns voor de Amerikanen) en genieten van een rustig avondje. Het regent, het is pikkedonker en om negen uur kruipen wij lekker lepeltje-lepeltje in ons Queenbedje. Welterusten!
Voor foto’s, klik op onze fotograaf! Geen wachtwoord?
Vraag het aan!
Â
Klik voor de route van vandaag:
Gereden mijlen: 117
Casa Dos Palmeras 