Bij het wakker worden vanmorgen zagen we direct dat het heel ander weer was als de rest van deze week. Het waaide behoorlijk en het was flink bewolkt. Zoals altijd was het nog niet echt licht, want wij zij vroege vogels hier in Amerika. Voor half zeven waren we al weer op en dan volgt het standaard ritueel. Albert zet de knop van het warm water aan en gaat koffie zetten en ik draai me nog een keertje lekker om in mijn warme bedje. Zodra ik de ‘pingeldepingel’ van Windows Vista hoor, weet ik dat Albert de laptop op heeft gestart en ga ik mijn bed uit, want dan heb ik ook warm water om te douchen. Zo ook vanmorgen, lekker! Ik mocht maar kort douchen, want onze ‘grey-water’ tank zat vol. Je hebt hier een ‘black-water’ tank waar het afval van het toilet in gaat, op z’n Alberts gezegd: de bruine beren enzo. In de ‘grey-water’ zit douche- en afwaswater. We hebben nog geen enkele dag onze afvoer (sewer) aan gesloten, want op de eerste camping zaten de slangen erg onhandig en op deze camping hadden we een plaats zonder afvoer. Wel mochten we de dump gratis gebruiken en dat deden we dus ook. Na wat internetten, foto’s online zetten en de boel opruimen en afkoppelen, reden we om half negen de camping af. De tanks waren leeg, Albert reed voorop met de motorhome en ik erachteraan met de Chevy. In Middleboro hebben we de Chevy bij Enterprise voor de deur gezet en de sleutels door de sleutelbox gekieperd.
We reden richting Boston en we verbaasden ons erover dat de blaadjes aan de bomen al weer een hele andere kleur hadden als gisteren, langs deze zelfde weg. Je rijdt hier op de Interstates echt midden tussen de grote rijen met bomen, prachtig! We rijden vrij vlot door de stad Boston heen en onze Garmin leidt ons net buiten de stad niet over de Interstate maar over highway 1. Leuke keus, het is hier rommelig druk met allerlei winkels, grote reclameborden, veel restaurants, hobbelige wegen en van alles te zien. De bouwstijlen van de huizen hier in New England vind ik helemaal geweldig! Is aan de Westkust bijna alles laagbouw met een verdieping, hier zie je veel huizen met twee verdiepingen, vaak met een trap naar de voordeur en beneden dan een garage of souterrain en ook meestal met een deck of een porch. De huizen zijn van hout en vaak wit, maar ook zie je veel pastelkleuren. We genieten met volle teugen!
Na een tijdje rijden we weer over de Interstate en net voor Newbury worden we ingehaald door een grote oude auto die al een tijd wel-niet-wel-niet naast ons rijdt. Hij wil ons duidelijk wat vertellen en voorzichtig gaan we aan de kant op de vluchtstrook achter hem. Albert opent het raampje een beetje en dan blijkt dat de man vindt dat ons wiel slingert. Hij zegt dat we dat zouden moeten voelen. We beloven hem er naar te kijken en hij rijdt door. Albert kijkt op de vluchtstrook naar de wielen, maar kan niets vinden. We rijden dus door en nemen de eerste afslag, een dorpje in. Na een paar honderd meter kunnen we voor het postkantoortje op een parkeerterreintje stoppen. Albert controleert met de wielsleutel alle wielen, doppen en banden, maar kan nog niets vinden. Hij kan niet bij de wielmoeren, de afdekplaat die erop zit, zit muurvast. Tja, wat dan? Toch maar doorrijden, het voelt ook allemaal vast en stevig aan. Ik maak snel nog een paar foto’s in dit leuke plaatsje.
Al vot rijden we de staat New Hampshire in en de kleuren van de bomen worden steeds feller en intenser. We betalen een paar keer tol, steeds maar 1 of 2 dollar en de wolken zijn inmiddels bijna verdwenen. De lucht breekt open en het wordt verder een stralende zonnige dag. Bij Rochester gaan we de snelweg af om te tanken, ruitenwisservloeistof te kopen om onze voorruit wat schoner te krijgen en voor koffie en een koek. En dan gaan we weer, op naar het Noorden. Al snel wordt de snelweg een tweebaansweg en het is hier druk, maar iedereen rijdt ontzettend rustig, dus je kan heel goed om je heen kijken. Het is een wonderlijk gezellige weg. Overal langs de kant staan kraampjes met van allerlei koopwaar, veel pompoenen, maar ook appelcider, potchrysanten, maïs en natuurlijk veel plaatselijke ‘kunstwerken’ zien we voorbij komen. Er zijn hele leuke winkeltjes, allemaal van die houten huisjes in felle kleuren met veel toeristische koopwaar die buiten staat uitgestald. We kijken onze ogen uit! Van de andere kant komen heel veel campers, die gaan weer naar huis wellicht? Het is hier Columbus Day morgen en erg veel mensen zijn vrij. Bovendien schijnt dit de top van de Foliage bijna te zijn, tel het prachtige weer erbij en de drukte is compleet. Later horen we op televisie dat het een recorddrukte is geweest vandaag, met name op de Kancamagus Highway, die wij dus vanmiddag hebben gereden om in Woodstock op de camping te komen.
En we hebben het geweten. Wij en die andere 600.000 mensen van ‘out-of-state’ pasten prima allemaal op de ‘Kan’ en het was niet eens file rijden, maar een parkeerplaatsje op een van de uitzichtpunten was een droomwens. Niet te doen dus. We hebben gewoon heerlijk vanuit de camper genoten van deze ongeloofelijke lappendeken van kleuren. Het is niet te omschrijven, zo’n explosie van verschillende warme tinten, zo’n geweldige natuur, zo … tja, daar kom ik dus niet uit. We hebben hier in dit machtige land al zoveel natuurwonderen mogen aanschouwen, van de Grand Canyon tot Yellowstone, Yosemite, Bryce, Zion en noem al die parken maar op, maar dit past absoluut in het rijtje van mooiste ervaringen.
En ach, dat we niet konden stoppen voor plaatjes, dat het druk was, nou en?? Al die mensen hebben morgen hun laatste vrije dag en moeten weer naar huis en wij mogen nog veel langer genieten van al dat moois! Jammer genoeg is het met het mooie weer ook over, ze geven hier verder de hele week regen op en temperaturen van rond de 12 graden. We gaan dus morgen kijken of we nog door de drukte van al die ‘leafpeepers’ kunnen heenkomen en boodschappen doen om de rest van de week de inwendige mens warm te houden. Verder is er warms genoeg mee, alleen moet ik nog even opnieuw Crocs scoren, want met teenslippers alleen is het toch erg koud in de camper.
Maar even terug naar onze camping: dat dreigde mooi fout te gaan! Na de Kancamagus Highway reden we door het stadje Lincoln, dat leek wel Scheveningen op een hoogzomerse zondag, zo druk! Wij dus direct weer de natuur in, richting deze KOA. Het was een ongekend mooi stukje natuur, over bruggetjes en langs prachtige velden met mooie bomen erom heen.
Bij de receptie meldde ik keurig dat er een reservering voor ons was. Het meisje tikt onze naam in en … we hebben u er niet in staan. O je, déja vu, die kennen we! Dat hebben we vaker meegemaakt, vorig jaar. Ik ga braaf in de camper mijn reservering halen, want als goede administrator neem ik natuurlijk alles netjes mee. En al snel ziet het meisje waar het fout ging .. ik heb een reservering gemaakt voor 7 en 8 oktober 2008. Jawel, volgend jaar op deze dag zijn we van harte welkom. Maar nu is deze camping tot het laatste gat toe gevuld, helaas. Het meisje, haar bazin en de grote baas gaan alledrie op zoek naar een plaatsje voor ons. De baas rijdt rond met zijn golfkarretje en seint via de portofoons door welke plaatsen leeg zijn, terwijl het meisje in de computer kijkt of daar nog mensen verwacht worden of dat er misschien mensen zonder af te zeggen eerder vertrokken zijn. Mensen met een camper vallen al af, want die komen wellicht terug, maar als ze een caravan hadden, zouden ze die laten staan. Maar helaas, ze vinden geen enkele vrije plek voor ons. We zijn een beetje radeloos, want vindt hier maar wat in de buurt! Het meisje belt naar een camping in de buurt, maar ook die zit vol. En dan komt de baas met een idee! Hij vraagt of we lege tanks hebben en of onze generator goed werkt. Want hij weet wel wat, maar dat is een plaats zonder water of stroom. We overleggen, de generator mag overdag draaien, alleen ’s nachts niet. Dat kost ons 3 dollar per uur, maar ach … hij hoeft niet de hele dag aan, als we af en toe maar koffie kunnen zetten, even tv kunnen kijken voor het weerbericht en het nieuws en de laptops kunnen laden. Water hebben we genoeg aan boord, dus douchen is ook geen punt. Het WIFI werkt prima hier, dus ook dat kan. En zo belanden we met onze 32 ft. camper op een tentplaats helemaal achterop de camping. Zoveel ruimte heeft niemand hier! Albert neemt lekker zijn rust, ik wandel terug naar kantoor voor folders van de omgeving, maak wat foto’s en eet lekker een ijsje buiten op een bankje. Het is hier ongeloofelijk mooi, het uitzicht is geweldig. Het is een echte Amerikaanse weekend-holidaysfeer, overal hoor je radio’s met een of andere wedstrijd, in de lounge zitten een hoop mensen waarschijnlijk naar dezelfde wedstrijd te kijken, want regelmatig klinkt er gejuich en er spelen overal kinderen. De kampvuurtjes worden aangestoken, de tractor rijdt rond voor de haywagon-ride van de kids en nu, rond half negen, is alles stil … Wij staan hier eenzaam en heel ver van de rest (zie foto), maar dat is prima. Zo hebben zij geen last van onze generator en wij niet van hun kampvuren, want daar kan Albert slecht tegen.
We hebben lekker gegeten in de camper, biefstuk met magnetronfrietjes en een lekkere salade met toe ijs met vruchtjes. Het leven is goed in New England!
Â
Voor foto’s, klik op onze fotograaf! Geen wachtwoord?
Vraag het aan!
Â
Klik voor de route van vandaag:
Gereden mijlen: 214, tol betaald $ 5,–
Getankt: 51 gallon, $ 172,75
Mijlen op eerste tank: 393
Casa Dos Palmeras 