Eten met Petra en Rick

Â

En zo klik ik net mijn hele verhaal weg …. Dom, dom, maar dan begin ik maar weer opnieuw. Het leven van een blogger gaat niet over rozen altijd. Zo loop ik nu consequent een dag achter, omdat óf het Internet niet werkt óf we te laat thuis zijn. Excuus hiervoor!

Gisterenmorgen hadden we tot tien uur ‘rommelochtend’. De perfecte campground in Lancaster beviel ons zo goed dat we eigenlijk niet weg wilden! We hebben tanks geleegd, de camper weer eens wat netjes opgeruimd, vaat gewassen, vuilniszakjes ‘aan de weg’ gezet (ja ja, ophaaldienst, hier dagelijks!) en voor we het wisten, stond er weer een Amish-dame voor de deur. Met twee kinderen, paard en buggy stond ze precies voor onze uitgang haar handelswaar uit de buggy in het karretje erachter te laden. We zijn dus maar naar haar toe gelopen en hebben koekjes en kaneelrolletjes met cheesecake van haar gekocht. Ze wilde graag proberen of ze ons ‘Dutch’ kon verstaan, maar dat lukte echt niet. Zelfs ons Duits was voor haar abacadabra. Albert en ik hebben uitgebreid de optuiging van haar paard bekeken. Het lijkt veel op onze manier, maar het paard loopt in een gareeltuig, met een opzetteugel. Die opzet, die je hier ook bij de tuigerswedstrijden wel ziet, dwingt het paard met het hoofd omhoog te lopen. Nadeel hiervan is dat ze ‘de rug niet krom kunnen zetten’, zeker bergjeop een heel groot nadeel. En klimmen moeten ze hier vaak genoeg. Jammer, dit lijkt niet echt paardvriendelijk. Verder loopt er vanaf het kopstuk van het hoofdstel een driehoek rechtstreeks naar het bit, wat een behoorlijke inwerking op de lagen (tandloos deel van de mond) moet geven. Tja …

Na haar vertrek rijden wij ook weg en gaan we via York en Baltimore naar College Park. Bij de Avis-vestiging in het Holiday Inn staat een Chevrolet Trailblazer op ons te wachten. Die heb ik in Nederland al gehuurd via een aanbieding op hun website. De knul is helemaal in de war, omdat ik een voucher heb waarop staat dat ik al betaald heb. Alberts ledenkaart van Avis voor het Prefered Membership maakt het er niet duidelijker op. Ach ja, het komt goed na een telefoontje, maar hij had nog nooit een vooruitbetaalde internetboeking meegemaakt! Dat al op de vliegveldlocaties wel anders zijn.

De campground is zo’n 3 mijl vanaf de autoverhuur, dus we rijden achter elkaar aan. De ontvangst daar is indrukwekkend. Deze grote camping, Cherry Hill, heeft een grote ontvangstruimte, een winkel waar je u tegen zegt en een berg informatie waar je een halve dag voor nodig hebt. Er stoppen toerbussen voor rondleidingen door Washington, ze hebben een bus die bijna elk half uur naar de metro hier rijdt en je kan overal tickets voor kopen hier op de camping. Informatie ten over! er is een dagelijkse uitleg over de stad in het conferentiecentrumpje, er is een café met volledige maaltijdservice, een hot tub en sauna, speeltuinen en het zwembad is pas een week dicht. Wij laten het allemaal aan ons voorbij gaan en Internetten even een middagje bij.

Om vijf uur maken we ons op voor ons bezoek aan Petra en Rick, die met hun kinderen Katja, Kai en Saskia hier zo’n half uurtje vandaan wonen. We kennen Petra van het Alles Amerika-forum, zij is een van de beheerders daar. Petra en Albert delen hun chronische pijnen, zij heeft fybromyalgie en ik lees dagelijks in haar blog hoe ze daar mee omgaat. De ontvangst is hartelijk, we zijn een dik half uur te laat, doordat we enorm in de file hebben gestaan, maar dat wordt ons niet kwalijk genomen. We hebben wat kleine cadeautjes meegenomen uit Nederland en krijgen op onze beurt een lekker pot echte Virigina-peanuts! Na wat gedronken te hebben en hun leuke kinderen én hond Cosmo even te hebben mogen meemaken, zijn we met Petra en Rick naar de Cheesecake Factory gegaan voor het diner. Wat een leuk restaurant, met prachtige hoge plafonds, bijzondere mooie lampen en wanddecoraties in heel warme oranje-gele tinten. Bijzonder! We eten er heerlijk, ik heb weer eens een kip terriyaki op (dat is lang geleden!) en deel met Albert een dessert van appels, kruimeldeeg, vanille-ijs en slagroom. Petra en Rick delen hun dessert ook, het is gewoon te groot voor een persoon.

Â

Het eten is prima, het gezelschap voortreffelijk! Het is alsof we elkaar al jaren kennen door het lezen van elkaars blogs! Petra schrijft nog veel uitgebreider over haar dageljkse leven dan dat ik dat doe, maar het voelt gewoon heel vertrouwd. We zijn na een paar uurtjes nog lang niet uitgepraat en besluiten donderdagavond nog een keer met elkaar te gaan eten. Petra biedt ons ook aan met ons mee te gaan naar Shenendoah vandaag (als we er ooit nog komen!), maar wij willen geen grote inbreuk maken op haar leventje én we zeggen eerlijk dat we eigenlijk gewoon het liefst samen op pad gaan, zodat we onze dag kunnen indelen zoals ons dat het beste uitkomt. Gelukkig heeft ze daar begrip voor en zijn we het erover eens dat een etentje met elkaar zeker zo gezellig kan zijn. We hebben in elk geval haar telefoonnummers voor tips en problemen!

En nu, nu ga ik proberen dit verhaal wél goed online te krijgen en als een speer zorgen dat ik een keer aangekleed kom.

Voor foto’s, klik op onze fotograaf! Geen wachtwoord?

Vraag het aan!

Â

Klik voor de route van vandaag:

Gereden mijlen: 284