Bye bye 'hut', hello New York

Â

Zo, jullie hebben nog wat van me tegoed. Ik was gisterenavond gewoon te lam om nog een verslag te maken. Het was een lange dag en ik had bij het eten drie verschillende soorten alcohol op, volgens mij werkte dat ook wel mee aan mijn lamme gevoel;-)

We stonden gisteren al om half zeven naast ons bed, want we hadden nog een flinke trip te maken voor we bij Road Bear zouden aankomen. Iets wat ik niemand trouwens adviseer, maar in dit geval kon ik gewoon geen fatsoenlijke campground vinden in de buurt. We hebben hier te maken met een aantal campings die al na Columbus Day sluiten voor het seizoen en anderen profiteren juist van de bijzondere oktobermaand met de herfst, Foliage, festivals en Halloween. Die zien hun weekenden juist vollopen, zeker met dit prachige weer en weigeren voor één nacht boekingen aan te nemen. Wij stonden dus op dik twee uur rijden van Middletown. Vrijdagavond hebben we op onze kleding en toiletspullen voor zaterdag echt álles opgeruimd, dus de camper was klaar op dumpen na. Stom genoeg hadden we ook niks voor het ontbijt bewaard, dus gingen we weg op een kop koffie en een beker jus d’orange. Beneden bij de camping was een flinke vuilcontainer en daar is een hoop ingegaan. Je hebt toch altijd dingen over en ook ons heerlijke dekbed hebben we maar weggedaan. In Chowchilla ligt er nog een in de opslag en voor 40 dollar kunnen we moeilijk 50 dollar overgewicht op het vliegveld gaan bijbetalen. En zo rijden we klokslag half acht weg.

Het loopt prima, dat is natuurlijk het voordeel van de zaterdagmorgen, ik had dit niet graag zo op een doordeweekse dag gedaan. Wij rijden via de Pennsylvania Turnpike naar de New Jersey Turnpike en kiezen dan voor de ‘binnendoorweg’ door New Jersey, we hebben geen zin in de drukte net onder New York met tachtig verschillende tolhokjes. Ook op deze route betalen we trouwens drie keer tol. Wij vragen ons af of dit systeem wel rendabel is. Voor een kwartje tot hooguit 2 dollar (voor RV’s, auto’s betalen dan nog maar een schijntje) schieten we overal door. We rijden rond half 10 op de afslag Middletown en rijden dan richting Road Bear. En dan gaat het even mis! Er staat een bord dat de weg niet geschikt is voor voertuigen over 12,5 feet. Oeps, wij zijn 13 feet en hebben weinig zin de sattelietontvanger of de airco nog even van het dak te rijden. We zoeken een omweg en rijden ons dan vast op een bedrijventerrein wat aan het begin niet, maar aan het eind dus wel afgesloten is met slagbomen met een groot hangslot erop. Er stopt een motorrijder die ziet dat we in de problemen zitten en hij legt ons uit hoe we wel goed terecht kunnen komen. Gelukkig is de weg vrij breed en na een 50 meter achteruit rijden, kan Albert de camper draaien. Een kwartiertje later rijden we langs Road Bear, op zoek naar het Sunoco-benzinestation waar we kunnen aftanken en propaan vullen. Ook dit gaat vlotjes en net na 10 uur rijden we bij Road Bear het erf op. Chris zwaait vriendelijk naar ons en ik loop meteen even naar binnen, naar Diane. Daar zit een behoorlijk chagerijnig stel aan tafel te wachten met de hele tafel vol dollarbiljetten. Mmmm, vreemd …. Ik begroet Diane en geef haar de zwart-wit gevlekte koeienbonte klomppantoffeltjes die we steeds voor de voorruit gehad hebben, weer in de originele verpakking. Ze vindt het geweldig. Met Chris inspecteren we de camper en er is werkelijk helemaal niks mis gegaan, geen centje schade, geen krasje, niets. De generator heeft 16 uren gedraaid en wij hebben 1638 mijl gereden met onze hut op wielen. Met de autokilometers erbij zullen het er toch gauw een 2000 geweest zijn. Ondertussen komt de Amerikaanse dame van het geld tellen weer verhaal halen. Wij zijn niet nieuwsgierig, maar weten graag alles, dus luisteren we schaamteloos het gesprek af. Het blijkt dat ze een lekke band hebben gehad en te lang zijn doorgereden. De velg is dwars doormidden zowat en dit soort schades moet je betalen, dat is ook vooraf bekend, je krijgt er zelfs een lijst bij. Wij hebben dit trouwens afgedekt door een camperverzekering hier in Nederland, maar vooruit, dat kost ook wat, eerlijk is eerlijk. De dame staat eerst heel boos te doen en gaat dan op de zielige toer. Het komt erop neer dat ze zegt dat ze die 300 dollar niet kan betalen en dat dat ding nog makkelijk gemaakt kan worden (leuk voor de volgende huurder!). De Road Bear-mensen houden vol en zeggen dat ze toch echt de creditcard zullen belasten voor het bedrag, daarvoor betaal je die borgsom vooraf. Mevrouw dreigt hun creditcard te blokkeren, maar ja, dat vindt meneer niet zo’n goed plan, want ze vertrekken een dag later al op een cruise. Nah ja, als je van de ene reis in de andere valt, kan je toch die 300 dollar wel missen, lijkt mij?

Klik voor de route van vandaag:

Gereden mijlen: 128 mijlen

Diane handelt ondertussen onverstoorbaar onze zaken af. Wij hoeven alleen de generatoruren te betalen en verder niks en we krijgen haar kaartje mee voor een eventuele volgende trip. Altijd handig om persoonlijk contact te kunnen opnemen, buiten het hoofdkantoor in Los Angeles, we hebben ook het persoonlijke telefoonnummer van Aldie in San Francisco. En zo is het 11 uur en staat Adam voor de deur, de man die voor Road Bear regelmatig mensen in Manhattan aflevert. Met wat proppen krijgen we al onze bagage in zijn auto en rijden we heerlijk relaxt achter in zijn auto naar New York City. Adam is een gezellige prater en geeft veel toelichting bij alle punten waar we langs rijden. We rijden door de Holland Tunnel onder de Hudson River door en zijn dan toch echt in Manhattan. We kijken onze ogen uit. Dit is echt een ‘net als in de film-gevoel’. Er liggen enorme cruiseschepen in de haven, maar wat ons vooral zo opvalt zijn toch die grote hoge gebouwen met die vluchttrappen aan de zijkant. De skyline was al geweldig om te zien, maar als je hier echt rondrijdt, voel je je heel klein en toch heel opgewonden.

Adam zet ons precies voor de deur van het Hilton Garden Inn Hotel af en we worden door een bell boy geholpen met onze bagage. We betalen Adam en gaan dan inchecken. Ik ben een tijdje geleden Hilton Member geworden en dat is gewoon heel handig, alle gegevens zijn bekend en zoals nu, we zijn twee uur voor inchecktijd binnen, is je kamer al klaar, juist omdat je ‘member’ bent. Ik krijg ook keurig van tevoren nog mailtjes met de vraag of we extra kussens, fruit of andere zaken op de kamer willen. De bell boy brengt ons naar de achtste verdieping, waar we kamer 804 hebben. Leuk detail na het kenteken van de camper, wat ook eindigde op 804. Zodra we binnen zijn, de kamer bekeken hebben en daarmee erg tevreden blijken te zijn, vertrekken we weer, want we vallen om van de honger. In Café Pigalle, naast en behorend bij het hotel, genieten we van een uitstekende lunch. Zoals de naam al aangeeft is dit een restaurant wat wat Frans getint is. Albert eet er een baguette met ham en brie en ik ga voor de bagel met gerookte zalm en cream cheese. Het was heerlijk! We zaten binnen, maar naast van die volledige openslaande vouwdeuren, zodat we eigenlijk gewoon op straat zaten en heerlijk mensen konden kijken. Tjonge, wat een diversiteit van mensen in zo’n stad. Ze lopen allemaal stevig door. Het barst hier van de taxi’s, limousines, fietskarretjes voor toeristen en truttige hondjes die uitgelaten worden (door de uitlaatservice??). Na de lunch lopen we een paar blokjes om. We zitten precies 1 straat achter Broadway en Times Square en zo’n blok is een meter of 80, schat ik. Midden in de stad dus, geweldig! Op Times Square zien we alle bekende grote lichtreclames, de lichtbalk met beurskoersen en kunnen we het niet laten bij M&M’s binnen te stappen. Wat gaaf! M&M’s kopjes, bekers, truien, knuffels, sleutelhangers, handdoeken, dekens, kerstballen en nog wel 1000 andere dingen stralen ons tegemoet. Gigantische kokers met miljoenen M&M’s in allerlei combinaties, alles is te verkrijgen, zolang het M&M’s is. Zo leuk! Ik koop twee paar oorbelletjes. We lopen terug naar het hotel, want de laatste dagen zijn pittig geweest en we weten dat we het een tijdje rustig aan moeten doen. We rusten een paar uurtjes en zo rond half zeven lopen we weer op straat. Het is al snel donker en dan is Times Square nog specialer, we genieten met volle teugen. We eten bij een Italiaanse restaurantje in een kelder, heel sfeervol met supergoed eten en bijbehorende prijzen;-) Tja, this is New York! Albert bestelt cocktails vooraf (Sex in The City), we drinken rode wijn bij het eten en nemen na het dessert nog koffie met Amaretto. Niet zo’n mini-likeurtje als we thuis weleens hebben, maar een gigantische bel. Tjonge … die klapt erin zeg! We komen rond half negen terug op onze kamer, internetten nog wat en kijken wat we vandaag kunnen gaan doen, maar eigenlijk ben ik ‘af’, doodmoe!

Nu gaan we douchen, aankleden, ontbijten en dan gaan we eens een kijkje nemen in Central Park!

Â

Voor foto’s, klik op onze fotograaf! Geen wachtwoord?

Vraag het aan!

Â

Klik voor de route naar New York:

Gereden mijlen:Â 44 mijlen

Â

Â

Opruimdag

Â

Vandaag is een saaie dag voor onze bloglezers denk ik. Zo’n dag zit er elke keer weer tussen, want de laatste camperdag bestaat eigenlijk altijd uit zo dicht mogelijk naar het verhuurstation komen en opruimen. We waren vanmorgen al vroeg op, het was wennen om de wekker weer te moeten zetten. Om zeven uur ging het alarm op Alberts telefoon en ik dacht écht dat het pas midden in de nacht was. Viel dat even tegen zeg.

Na een yoghurtje, koffie en even Internetten, stonden we om half negen naast de camper. De Chevy was uitgemest, de camper weer netjes en rijklaar en om kwart voor negen leverde ik de Chevy in bij Avis. Kregen we daar gezeur zeg. We hebben de auto meegekregen met de tank op 7/8 vol, zegt ze. Nou ja, wij vonden het eerder 3/4, het zal een streepje schelen. Ik vraag dus of we bij kunnen betalen. Dat kan, maar haar benzine kost 7 dollar per gallon! Nou, laat maar, dan ga ik wel even tanken aan de overkant, een gallon of twee zal voldoende zijn zegt ze. Ik stap pissig in die auto en Albert blijft bij de dame op het kantoortje. Hij haalt verhaal en vraagt waarom dit zo moet. Waarom niet gewoon een volle tank en afgetankt terug? Hier krijg je altijd discussie over. Ze zegt dat Avis op de vliegvelden eigen benzinepompen heeft, maar dat zij elke liter die ze tekort komt als filiaalhouder uit eigen zak én met eigen creditcard moet tanken. Niet te geloven eigenlijk, maar het maakt wel haar standpunt begrijpelijk. Zij adviseert ons voortaan altijd om een volle tank te vragen om misverstanden te voorkomen. Ik ben ondertussen gaan tanken, tussen de sirenes door want de brandweerwagen en rescue-geval vlogen vlak langs me heen bij het stoplicht.

Om negen uur zijn we weg uit College Park. We hadden bij Petra al besloten om niet via de stad Baltimore te rijden maar te kiezen voor de wat langere, maar veel rustigere route via Annapolis en de staat Delaware. We rijden al snel de drukte van de stad uit en als wij bij Annapolis over de enorme Bay Bridge zijn, lijkt het een totaal andere wereld. De gigantische tolburg bestaat uit twee aparte bruggen, het tegemoetkomende verkeer rijdt zo’n 50 meter van ons vandaan. Aan de Eastshore van Maryland zien we vooral landbouw, een lange stille weg en af en toe een boerderij. Op de grens met de staat Delaware staan bij een bedrijf ook een paar gigantische combines, die hebben ze hier wel nodig. In de buurt van Wilmington slaan wij af als we een ‘Denny’s-bord’ zien. Het is inmiddels elf uur en we hebben trek. Albert neemt een Heartland Slam en ik ga voor de French Toast Slam. Het smaakt zoals altijd prima.

Rond half een rijden we de camping op in Coatesville, Pennsylvania. Deze KOA ligt dik twee uur van de camperverhuurder af, maar daar in de buurt was niks fatsoenselijks te krijgen. De reviews waren waardeloos of we moesten voor minimaal 2 of 3 nachten boeken. Dan morgenvroeg maar vroeg op, het is zaterdag, dus moeten we aardig filevrij in Middletown moeten komen.

Het Internet op deze KOA is flitsend snel, dus we kunnen lekker foto’s uploaden, we MSN-en een hele tijd met Peet en doen, voor het eerst deze vakantie, allebei een heerlijk middagdutje. Het is zo ontzettend benauwd hier vandaag, het is echt Nederlands zomerweer hier, vochtig en warm. Gelukkig geven ze vanaf morgen schitterend weer op, met maandag in New York maar liefst 27 graden en geen bewolking. Wat wil een mens nog meer in oktober???

Het plenst ’s middags, ongeloofelijk, zoveel regen in korte tijd. Ze zullen er superblij mee zijn, want dit gebied lijdt al heel lang onder ernstige droogte. Terwijl ik dit schrijf – het is nu tien over negen in de avond – valt het er plotseling weer heel mals uit. Komt ons niet slecht uit, want het is weer echt weekend. Er zijn heel veel gezinnen met kinderen, er wordt veel gespeeld, gelachen, gevoetbald en er is een super sfeer, maar door de regen zijn de kampvuurtjes in elk geval snel uit. Albert kan heel slecht tegen die rooklucht.

Wij hebben vanmiddag de camper helemaal opgeruimd. Op wat etenswaren en toiletspullen na is alles in de koffers gewerkt. we hebben zelfs de reistas flink vol zitten, dus veel ruimte voor New York-souvenirs is er niet meer. We zijn blij dat we vanaf de camperverhuur een taxi hebben geregeld naar ons hotel in Manhattan.

Na de opruimactie gaan we samen naar de laundry om de laatste was te doen. Kenonne, dat is me hier een eind klimmen en dalen zeg, die hele camping is heuveltjes. Maar vooruit, alles gaat schoon mee en dat is ook fijn.

Voor nu: lekker douchen en op tijd naar bed, dat zal lekker slapen onder de tikkende regen op het dak. Het volgende verslag komt uit het Hilton Garden Inn Times Square in New York City!

Voor foto’s, klik op onze fotograaf! Geen wachtwoord?

Vraag het aan!

Â

Klik voor de route van vandaag:

Gereden mijlen: 140 mijlen