Aan alles komt een eind

Â

Onze laatste volle dag in Amerika is traditioneel een boodschappen-, was- en opruimdag. Ik vind het verschrikkelijk om met een hele berg vuile was thuis te komen, dusgooi ik alle vuile was in de Chevy en rijdt de 100 meter richting de laundry. Dan voel ik me wel héél Amerikaans hoor! Ik ben de eerste die bedacht heeft dat het wasdag is en heb alledrie de machines voor mezelf. Lucky me. Ik sorteer mijn was, zet de machines aan en zet mijn overgebleven wasmiddel op de wasmiddelenautomaat. Is vast nog iemand blij mee. Zelf loop ik terug naar de camper, ik vind het zó belachelijk om voor dat stukje de auto te nemen dat ik die maar netjes laat staan.

Ik neem nog een kop koffie, maar zin in ontbijt hebben we eigenlijk geen van tweeén. Komt nog wel een keer vandaag. Ik ruim wat op, doe de vaat, rommel wat aan en ga dan de was in de drogers doen. Een klein uurtje later zit alles opgevouwen en wel in de tas en wat we niet nodig hebben, laat ik daar mooi in zitten. Onzin om dat nog in de kasten te leggen, toch? Albert is ondertussen al gedoucht en snel spring ik er ook onder om opgetut en geföhnt weer uit het hok te komen. We rijden met de Chevy naar Denton, want we hebben inmiddels wel door dat het allemaal een beetje druk en rommelig hier is en willen graag kijken waar we morgen bij het inleveren propaan en benzine kunnen tanken. We hebben een missie richting Sanger, net voorbij Campingworld, dus besluiten dat we het net zo goed even kunnen gaan vragen.

Het is toch al vlot een drie kwartier rijden, mooi dat we dat weten, dan kunnen we daar rekening mee houden. Een aardige cassiere bij Campingworld vertelt ons dat we bij Destiny RV Resort propaan kunnen tanken en waar de benzinestations bij hen in de buurt zijn. Wij bedanken haar en lopen buiten tegen een meneer aan die bij de huurcampers rondloopt. Ik spreek hem aan en vraag hem of we een kijkje mogen nemen in de Damon Sport A-klasse camper die we zien staan. Wie weet krijgen we er in het najaar wel zo een mee. Hij heeft toevallig de sleutels in de zak en nodigt ons uit de camper van binnen te kijken. Ik ben zojuist gestopt met kwijlen 😉 Mooi dat ik een mail naar de Zwitsers ga sturen of ze er zo eentje in de aanbiedingen hebben voor ons. Of drie … De camper heeft een hele andere indeling, maar is vooral chique met zijn leren bekleding, twee slide-outs en mooie donkere afwerking. Die zou ik weleens willen uitproberen. Er zit ook nog een stapelbed in, maar ja, die hebben we niet nodig, ons gezelschap heeft zijn eigen nummertjesbed straks.

Vrolijk rijden we verder. We zijn op zoek naar Rustic Ranch Furniture. Op de Facebook-pagina van onze Californische vriendin Darcy zag ik dat zij fan geworden was van dit bedrijf en ik ben haar gevolgd. Van buiten valt het erg tegen, het is een klein zaakje zo te zien. We stappen toch binnen en Albert gaat bijna van zijn houtje van de combinatie van de geuren van leder, hout en geurkaarsen. Gelukkig valt het wat verder naar binnen mee. De dame achter de toonbank is aan het bellen (wie niet in Amerika?) en roept dat we gerust rond kunnen kijken. Dat laten we ons geen twee keer zeggen en we kijken werkelijk onze ogen uit. Alles is ‘western’ hier, van een WC-borstelhouder als laars tot een gigantisch King-bed. Helemaal geweldig. De dame vraagt of we iets specificieks zoeken, maar we leggen haar uit dat we niet veel kunnen meenemen in het vliegtuig. Ik vertel haar dat ik de naam van haar bedrijfje heb van een Californische kennis en laat de naam Darcy vallen. Darcy Vlot??? You’re kidding!!

Eh, no, ik maak geen grapje. Ze is helemaal verrast, want ze blijkt Darcy en Case ontmoet te hebben op de grote rodeo in Las Vegas een tijdje terug, samen met de Silva’s, die wij ook wel kennen. Darcy en Case zijn net in het huis van Dick en Elly getrokken, voor mijn trouwe bloglezers vast geen onbekenden. En ja, dat is een leuk huis om in te richten, dus ik kan me voorstellen dat Darcy fan is geworden van Rustic Ranch Furniture. Er blijkt pas een container vol spullen richting Chowchilla gegaan te zijn! Ik vertel haar dat wij plannen hebben om te verhuizen, maar ze vertelt dat het voor haar erg lastig om spullen naar Europa te laten verschepen. Ze zou niet echt weten bij wie en hoe en zeker niet als het niet om een volle container gaat. Wij vertellen haar op onze beurt over Hans en Bianca, die dat nou juist wel weer goed kunnen. Wie weet hoe dit balletje nog gaat rollen …

Albert is verliefd geworden op mooie wijnglazen met een westernafbeelding erop, dus die zitten nu in heel stevig verpakt in onze koffers. Ik hoop echt dat ze veilig aan gaan komen. Wij rijden terug naar Grapevine, waar we nog even de mall in lopen. Ondertussen is het half twee en we hebben nog niks op als een grote beker koffie vandaag! We zoeken het food court, maar daar zitten vooral zaken die wij niet zo waarderen. We komen terecht bij Chili’s, net naast de food court en voor het eerst in mijn leven eet ik een hamburger als ontbijt. Ik kan je zeggen: als je honger hebt, smaakt alles! Daarna lopen we naar de auto terug en ik krijg zere voeten. Mijn nieuwe laarzen zijn toch wel even wennen en mijn voeten branden. Iemand enig idee wat je daar tegen kan doen?

Ha, en dan? Dan is het weer tijd voor Bass Pro Shop, jullie zullen het niet geloven. Albert wil nog graag de riem die hij in San Antonio niet kon vinden, ik koop er ook een voor in mijn steeds afzakkende broek en dan zie ik hele leuke overhemden in grote maten voor Albert. OK, voor die 22 dollar kan je weer geen armoede lijden, dus ook die gaan mee. We kopen nog een mooi Nascar-petje voor Alberts soulmaatje Jan en dan is het voor deze reis toch wel een keer gedaan met Bass Pro hoop ik. Op naar de camping, waar we eerst de airo even flink door de hut laten blazen. Tjonge, het is warm in de keet zeg. Ik vind het contrast tussen de kale bomen, die duidelijk op winter wijzen en de heerlijke temperaturen van boven de 20 graden nog steeds zó vreemd.

Als alles afgekoeld is, begin ik aan mijn grote hobby: inpakken. Kast voor kast loop ik na en ik pak alles in de door Albert klaargezette koffers. Als de koffers zijn gepakt, ga ik alle kastjes met etenswaren e.d. opruimen en zo nodig wat schoonmaken. Tot slot volgt de badkamer, maar daar moeten dan ook altijd weer dingen blijven staan die je nog nodig hebt, net als in de koelkast. Rond een uur of zes is alles ingepakt en opgeruimd en zijn wij klaar voor een laatste avond Texas. We besluiten die in stijl te vieren. Onderweg zagen we een Braziliaans steakhouse, Boina Braza, wat er erg goed uitzag. Laten zij nou eenzelfde concept hebben als Fogo de Cháo, wat we zo geweldig vonden in San Antonio! Zo kreeg ik niet op 3 maart, de datum van onze huwelijksinzegening en het feest, mijn tweede trouwdagsmaal, maar op 4 maart. Het smaakte er niks minder om! Als dessert had ik nog eens carrot cake (worteltjestaart), dat was lang geleden.

Vandaag stonden we om half zeven naast ons bedje. Zo’n inleverochtend is altijd best intensief. Na de koffie was het snel douchen, de laatste dingen opruimen, de tanks legen, tanks schoonspoelen, een bezem door de camper, douche uitspoelen, toilet schoon en het laatste vuilnis weg. De koffers stonden gisterenavond al in de auto, dat is luxe hoor. Wij rijden precies om kwart over acht de prachtige campground af. Ik rijd voorop met de Chevy en we gaan naar Destiny Dallas RV Resort om propane te tanken. Daarna neem ik nog ergens een verkeerde afslag, maar vooruit, we tanken in het plaatsje af en gaan dan naar Campingworld.

Dezelfde aardige man van gisteren checkt onze camper, doet onze papierhandel en besluit dat we ruim 10 dollar terug krijgen voor het koffiezetapparaat en dat verder alles helemaal prima is. Dacht ik ook, geen schade, netjes schoon, wat wil een mens nog meer? Wij mogen concluderen dat Moturis ons goed bevallen is. De camper had wat minder luxe snufjes dan de Sightseeërs van Road Bear, maar was technisch helemaal prima, was netjes, er was niets kapot en het bed was fantastisch. De service in Miami was een beetje simpel, maar in Dallas daarentegen erg professioneel en goed. Wij zijn tevreden en hopen in september op een herhaling (met die mooie Damon 😉 ).

Campingworld Dallas is geen oude Moturisvestiging en levert geen shuttle-service naar het vliegveld. Ze bieden wel netjes aan een taxi voor ons te regelen, maar dat hoeft niet, we nemen de Chevy en rijden naar Denny’s voor een laatste Amerikaanse ontbijt. Het ontbijt is lekker, het was er alleen erg warm en er werd gerookt, wat wij erg vreemd vonden, maar vooruit. We zijn al om half twaalf bij het vliegveld waar Albert mij afzet bij de terminal en hij de auto gaat wegbrengen. Ik internet wat, want we kunnen pas om half een inchecken. Inmiddels hebben we dat ook allemaal gehad en zitten we in de business class lounge. Ik ga eens een kop koffie pakken, we moeten nog twee uur wachten op vertrek met de BA0192 naar Londen!

http://www.magix-photos.com/magix/flash/player2/mixed/loader.swf?eid=53CC0810289611DF8FBA07BFD036562A
http://www.magix-photos.com/magix/flash/player2/mixed/ea.swf?eid=53CC0810289611DF8FBA07BFD036562A