Zalige rust op de Holland Ranch

Wat een nacht, daar in San Antonio! Heeft heeft geregend, ongelooflijk. Eerst de hele nacht een constant getik op de camper en dan ineens alsof ze er bakken met water overheen gooien. Na de laatste regendruppels wordt het rustig en dan begint de trein weer op de kruising een stuk verder: toeoeoeoeoetttttt!! Dat slapen is hier ook wat soms hoor. Als we rond half zeven opstaan, staat er hele grote plassen water op de hele camping. Het is niet echt koud en het is wat mistig van al het water. Wij drinken onze koffie, nemen wat yoghurt, kleden ons vlot aan en stappen dan in de Nissan. We rijden vrij vlot naar het Marriot hotel, waar ik naar binnen ga en Albert met de auto voor de deur blijft staan. Bij Hertz is het nog net geen acht uur en samen met nog een klant wacht ik tot er iemand komt. Al vrij snel komt er een oudere meneer aan, die vertelt dat we de sleutels achter kunnen later. Ik vertel hem dat ons beloofd is dat dat we terug gebracht zouden worden naar de camping. Hij vertelt me dat hij ons dan gaat brengen, maar dat we wel even moeten wachten tot de mensen van Hertz er zijn.

 Dat duurt gelukkig niet lang en ondertussen is Albert even binnen komen wandelen. Samen met de oudere heer gaan we weer op weg naar de camping. De man is een gezellige prater en hij is ooit in Nederland en België geweest. Hij is helemaal gelukkig met de twee klompjes die ik hem geef voor hem en zijn vrouw. Van een serveerster van een Cracker Barrel uit Mississippi krijg ik een hele lang mail trouwens als bedankje voor het klompje. Erg leuk! Om tien over half negen rijden we al weer weg van de camping.

 Het verkeer rondom San Antonio is druk, maar het loopt eigenlijk allemaal prima. We verlaten pas na Austin de snelweg en komen dan op het echte Texaanse platteland terecht. Da’s andere koek. Dit is waar wij zo van houden. Kleine dorpjes, verlaten huizen, oude boerderijtjes, hier en daar een mooie ranch, koeien, paarden en opvallend vaak ook ezels. We genieten ouderwets met volle teugen van het landschap, al is het hier allemaal wel erg plat en uitgestrekt. Om een uur of 11 stopt Albert ineens op een rest area. Hij heeft zin in koffie en – al is het nog vroeg – lunch. Goed idee eigenlijk wel, we staan op een mooi rustig plekje, helemaal zonder andere auto’s. Ik slinger de generator aan en na een sanitaire stop, doen we wat van dat lekkere French Bread uit de vriezer in de magnetron en zet ik een potje koffie. Samen dekken we de tafel en smullen we van het brood met kaas, ham en jam. Met een grote beker melk hebben we een prima lunch en het breekt de lange rit even. Een stuk voor Buffalo, waar Hans en Bianca wonen, tanken we de camper nog een keer vol. Ik maak een praatje met de mevrouw achter de kassa, maar moet mijn best doen om haar Texaanse binnensmondse taaltje te kunnen volgen. Buiten loopt een straathond te bedelen om voedsel, maar haar verhaal is duidelijk: als je dat kreng voert, kom je d’r nooit meer van af. Ik geef haar gelijk, want zij ziet er zeker niet mager uit en aan haar lijf te zien heeft ze ergens een nestje pups liggen. Het winkeltje bij het tankstation is enigszins – ahum – smoezelig.

We vervolgen onze weg en worden dan aangenaam verrast door het veranderende landschap. Tjonge, wat is het hier heuvelachtig ineens. En er zijn veel bomen, stukken bos en het is ook nog vrij groen. We zijn vlakbij de Holland Ranch en begrijpen best waarom Hans en Bianca gekozen hebben voor dit stukje Texas. En dan, na het dorpje Centerville , slaan we nog een keer rechtsaf en over een heuvel zien we een mooi klassiek pickup truckje staan en verderop de van de foto’s zo bekende blauwe en roze oldtimers met de rode pomp. We zijn er: hier is de beroemde Holland Ranch. We rijden het terrein op en Bianca komt al snel naar buiten. De begroeting is uiterst hartelijk, grappig, je kent elkaar niet, maar doordat we al zeker een jaar of drie elkaars blog volgen, weet je eigenlijk heel veel van elkaar. We hebben dit soort ontmoetingen vaker meegemaakt en het voelt vaak heel vertrouwd. Bianca wijst ons een plekje voor onze camper en dan gaan we met haar een kijkje nemen bij de ezels Thelma en Louise en de paarden Princess, Cherokee en Boy. Zoals altijd voelen de paarden aan dat Albert iets met ze heeft, vooral Cherokee is helemaal ‘in love’. Al snel zitten we bij Hans en Bianca in huis, waar ook Johan en Marcel zijn. Deze heren zijn hier voor zaken, maar het wordt uiteindelijk een erg gezellige middag, want de klik is er duidelijk in de hele ploeg. Ondertussen komt de regen weer met bakken uit de hemel en is het koud!

Om een uur of zes stappen we in twee auto’s en rijden we naar Centerville, waar het Mexicaanse restaurant een van de enige goede eetgelegenheden op redelijke afstand hier is. Nou, veel meer heb je blijkbaar niet nodig. We bestellen met Johan en Marcel een vierpersoons Acapulco Dinner, terwijl Hans en Bianco hun eigen keus maken. We krijgen allemaal bonensoep vooraf en die is best lekker, hoewel ik normaal niet zo van de bonen ben. Ik drink een heerlijke frozen margarita erbij. En dan krijgen we een grote gietijzeren hete schaal (net als zo’n tipan-ding bij de Chinees bij ons) met uien, vlees, stukjes groente, bief, kip en grote garnalen. Tjonge, dat is lekker!! Zelfs de grote garnalen gaan er bij mij goed in en zelfs Albert proeft er een. Ieder krijgt zijn eigen schaaltje met kaas, sour cream, guacomole, tomaatjes en rijst. En natuurlijk zijn er tortilla’s. Mexicaans eten is toch altijd super hoor, ik vind het heerlijk hier. Johan en Marcel hebben hun hotel bij de Mexicaan boven en wij rijden met Hans en Bianca terug naar de Holland Ranch. Het is nog niet eens zo laat, maar nadat we snel ons internet checken, slaan we de aangeboden koffie af. Ik ben super slaperig en we weten dat Hans en Bianca nog wat moeten werken, daar hebben we ze de hele middag al vanaf gehouden.

De camping is hier een paar jaar geleden de hoofdtak geweest, toen ze net uit Nederland zijn gekomen. Inmiddels hebben ze een bloeiend bedrijf in export van alles wat je maar bedenken kan naar Nederland. Regelmatig gaan er pakketten post, maar ook hele containers met spullen naar Nederland. Veel auto’s, maar ook bijvoorbeeld nu een hele zending met kinderbedjes met een ‘Dora-thema’. Als iemand iets nodig heeft uit de States, zakelijk of particulier, dan kan dat via dit bedrijf vervoerd worden. De camping is inmiddels bijzaak, maar voor ons nu wel heel handig, want we staan netjes aan de full hookups. Ik ga dit blog zo even op een stickje zetten en bij Bianca op de computer uploaden, want het WIFI hier is uitgeschakeld. Er zitten nog twee vaste bewoners op de camping en een van hen ging niet zo zorgvuldig met het Internet om, dusse … geen WIFI meer 🙂

Vanmorgen hebben we lekker uitgeslapen, want het is hier heerlijk stil en donker, je hoort of ziet echt niks. Vanmorgen eerst een paar uurtjes samen koffie geleut, zoals we thuis ook zo uitgebreid kunnen als er niks hoeft. Wat lekker, zo’n luie dag. Hans en Bianca hebben Johan en Marcel op zakelijk bezoek, dus de ochtend is lekker hangochtend. De zon schijnt buiten uitbundig, maar echt warm is het nog niet. nIk maak de camper een beetje schoon, gooi de bezem erdoor en dweil de vloer een keer. Gisteren vonden de honden Teun en Jason onze hut namelijk erg interessant. Ik heb van Ingeborg het verzoek om foto’s van de binnenkant gekregen en ik weet dat o.a. Menno, maar ook onze mede-Kentuckygangers daar ook wel benieuwd naar zijn.

Straks gaan we met Bianca naar Wes, die hier een paardenranch heeft. See y’all later!

http://www.magix-photos.com/magix/flash/player2/mixed/loader.swf?eid=68F4DB40262F11DFBB1A10ADADB81244
http://www.magix-photos.com/magix/flash/player2/mixed/ea.swf?eid=68F4DB40262F11DFBB1A10ADADB81244