Genieten in San Antonio

Â

Albert zit enthousiast te vertellen hoe hij hier voor de camper een eekhoorntje de boom in ziet rennen. We zijn dus gelukkig weer terug in de natuur, nou ja, relatief, want ook deze camping zit midden in de stad, maar is een stuk groener in elk geval. Niks verkeerds trouwens over de camping in Beaumont, die we puur als makkelijke overnachtingsplek op onze rit van New Orleans naar San Antonio gebruikten. Wat was het daar heerlijk stil en wat hebben we er lekker geslapen. Gewoon geweldig, zo’n rustige nacht na alle herrie in New Orleans.

Enfin, opstaan, bijkletsen met Anita online, ontbijtje halen aan de overkant op de camping, want we zitten zelf zonder voorraad en het ontbijt zit bij de prijs inbegrepen, dus is gratis. Ik mag zelf twee lekkere wafels bakken en breng die snel naar de camper, voor ze koud zijn. Mmm, die smaken wel echt lekker. We slaan de rest af, we zien onderweg wel verder. We beginnen weer aan een rit van een uurtje of vier en eerlijk is eerlijk, het is hardstikke saai zowel links als rechts van de Interstate 10. Ik heb die Interstate nou toch zo onderhand wel gezien hoor. We rijden een klein uurtje en komen dan door de stad Houston. Man, wat hebben ze daar een bouwwerken van wegen, het lijkt wel een achtbaan waar je in zit, zoveel wegen lopen er onder en boven elkaar heen. Indrukwekkend! Het duurt een hele tijd voor we Houston voorbij zijn. Onderweg kijken we nog of we een makkelijke afrit zien met een supermarkt, maar dat valt wat tegen. Ze zullen er best zijn, maar niet dicht bij de snelweg en niet met makkelijke parkeerplaatsen zo op het eerste gezicht.

Dus rijden we door en een stukje voorbij de stad stoppen wij bij een Flying J. Dat is een truckstop en dat is natuurlijk altijd leuk voor onze oud-chauffeur. We gooien de Chalet vol en zetten hem aan de kant, omdat we toch wel een beetje trek hebben inmiddels. We schuiven aan bij het ontbijtbuffet en eten voor nog geen 20 dollar een heerlijk uitgebreid ontbijtje daar. Voldaan stappen we weer in ons huis op wielen voor nog een rit van een uurtje of twee en een half. De wegen in Texas zijn beduidend ruimer dan in Louisiane en het loopt allemaal prima. Ik dut af en toe weer weg, kan er niks aan doen hoor. We hebben de regen achter ons gelaten en naarmate we verder richting San Antonio komen, wordt het steeds zonniger. De zon staat – net als gisteren – steeds op Alberts kant op de camper. Hij heeft het bloedjeheet en ik heb koude benen van de airco 😉 Dat heb je als je continue dezelfde kant op blijft rijden.

Het landschap om ons heen verandert en ik krijg het meer naar mijn zin. Ik heb net nog tegen Albert gezegd dat ik deze reis de natuur mis, de afwisseling, de ranches, het om me heen kijken naar alles wat er gebeurt. We zijn in Amerika zó verwend in het westen, met de spectaculaire natuur daar, maar ook in het noordoosten met de lieflijke heuvels en vele bossen, dat we deze reis de natuur echt missen. Florida was mooi met veel water en natuurlijk de Everglades, maar daarna hebben we vooral veel moerassen gezien en daar ben je toch snel op uitgekeken. Maar nu komt het weer hoor: wat meer glooiend landschap, koeien en paarden, ranches, mooie huizen erbij. Ik geniet weer (als ik wakker kan blijven).

Na de middag rijden we de stad San Antonio in. De buurtjes waar we door komen zijn weer triest. Veel rommel, leegstand, armoedige huizen, ook dit is Amerika en we hebben er deze reis heel veel van gezien. We houden ons hart een beetje vast voor de camping, maar die is verrassend netjes. We worden hartelijk welkom geheten en krijgen veel informatie over de camping en de omgeving. Ons plaatsje voor de komende drie dagen is prima. Vlakbij de recreatiehal, toiletgebouwen en laundry, want ik moet weer eens wassen. We sluiten de hookups aan, gooien de slide-out eruit, legen de tanken en proberen televisie en internet uit. Daarna tut ik me snel wat op, want we gaan de stad in. We nemen de bus aan de overkant van de straat die ons in een 20 minuten midden in de stad zal brengen. Albert heeft direct aanspraak, zijn mede-passagier is helemaal enthousiast en als hij hoort dat we in New Orleans zijn geweest is het hek van de dam. Hij vertelt honderduit over Katrina en de gevolgen.

Ik vraag ondertussen aan de buschauffeur waar we het beste kunnen uitstappen voor het Marriot River Hotel, want daar moeten we onze huurauto op gaan halen. Hij zegt dat het een eind lopen is vanaf de busstop en geeft me gratis twee kaartjes voor de stadstrolley die er wel heen gaat. Ik bedank hem vriendelijk, ook dit is Amerika, zo aardig. Hij geeft ons een seintje waar we eruit moeten en wijst op de trolley die net weg rijdt, wij moeten de volgende hebben, zegt hij. We stappen uit en zien onder ons de beroemde Riverwalk, het pad langs de San Antonio Rivier en verderop de toren van het Marriot. Het lijkt ons helemaal niet zo ver en de wandeling ziet er heel leuk uit. We wachten dus beleefd tot de bus weg is en duiken dan het trapje af. We lopen langs het riviertje en vermaken ons prima. Wat is dit leuk! Overal zijn mooie uitzichten, leuke hoekjes, eendjes, bankjes om te zitten. Helemaal goed!

We komen langs terrasjes waar mensen gezellig wat zitten te eten en drinken en besluiten die auto nog maar een tijdje te laten staan als dat mag bij Hertz. We gaan de stad niet uit, we gaan eerst leuke dingen doen. We lopen naar het Marriot Hotel en vermoeden dat Hertz daar binnen zal zijn. Dat blijkt te kloppen en we lopen samen naar de desk. Een tijdje terug kreeg ik een aanbieding van Hertz om van gewoon lid ‘Gold’ te worden, gratis en voor niks en dat hebben we maar gedaan. De auto was toen trouwens al wel gereserveerd, maar het membership blijkt wel doorgevoerd te zijn. Het enige wat ze nog graag even willen is een kopie van het rijbewijs van Albert, dat van mij hebben ze in principe niet eens nodig, omdat ik als echtgenote van een lid gewoon verzekerd ben en mag rijden. Ik geef het toch maar even, voor de zekerheid.

Ik heb een midsize SUV besteld, dat staat voor een auto formaat Ford Explorer of gelijkwaardig. Ik ben altijd bang om een Chevrolet Trailblazer te krijgen, op een of andere manier heb ik in die auto’s altijd ruzie met de gordels en de stoelen. De gordels zitten op de stoel in plaats van aan de zijkant van de auto en dat werkt voor mij niet. De man vertelt ons dat hij een ‘large SUV’ heeft klaar staan, een Nissan Armada. Yes, dat is een bak! Die hebben we ooit in Rapid City gehad en voor mij is dat nog steeds de gaafste huurauto die we hier ooit gehad hebben. Je hebt bijna een trapje nodig om erin te klimmen, maar het is een geweldige stoer monster. Hij zal best slurpen, maar voor die twee dagen, ach … We vragen of we heb bakbeest nog mogen laten staan, omdat we graag nog een aantal uren in de stad blijven. Dat is geen probleem, dus lopen we even met de sleutels naar de parkeergarage, kwijlen even bij het monster, gooien er wat spullen in en gaan dan terug.

Ondertussen is er wat meer wind gekomen en ondanks het lekker zonnetje, kan je het vest wel gebruiken. Het is zo’n 20 graden met felle zon, dus heerlijk weer. We lopen terug naar de Riverwalk en kopen kaartjes voor de rondvaart. Hardstikke leuk, zo’n 2,5 mijl door de stad, met uitleg. Het lijkt hier Venetië wel. De San Antonio River is natuurlijk gevormd, maar de aftakking waar al de boten liggen is met de hand uitgegraven. We horen leuke en interessante feiten over de stad, waar ooit een bloedige oorlog tussen Mexico en de Verenigde Staten is uitgevochten over het eigendom van Texas. Eerlijk is eerlijk, we moeten nog naar de beroemde Alamo, de geschiedenis zit er nog niet goed in bij mij. We doen zo in elk geval een leuke eerste indruk van de stad op en genieten met volle teugen.

Na de boottocht lopen we het River Center in, een winkelcentrum met hele leuke winkels, vooral heel veel souvenirswinkels en bijvoorbeeld de officiële winkel van de Dallas Cowboys. Het wemelt in de stad ook van de jonge knullen en meisjes in uniform van de Air Force. Hier is vast een opleiding gevestigd? Ze lopen allemaal met ouders, vriendin of vrouw met kinderwagen, het lijkt wel bezoekweekend of zo. We proberen uit vier geldautomaten geld te trekken, maar overal wordt mijn pinpas geweigerd. Vreemd … Ik koop nog een ketting en oorbellen want ik ben echt op vakantie, ik vergeet dat soort spul allemaal en voel me toch wel een beetje feestelijk vandaag. Mocht iemand trouwens uit Alberts blog het idee krijgen dat ik dure juwelen voor mijn trouwdag heb gekregen, da’s niet zo hoor. Hij is niet eens die winkel mee ingeweest en ik moest 19 dollar afrekenen voor mijn juwelen én twee doosjes oogschaduw.

 Na deze enorme uitgave wordt het tijd om onze huwelijksdag te vieren. Op de camping hebben we advies gevraagd voor een leuk restaurant en daar hoorden we dat Fogo de Cháo nieuw is in de stad. Ik heb weleens van hun speciale concept gehoord (Robert-Jan toch?) en we zien het wel zitten. We hebben voor de boottour al gereserveerd en kunnen zo aanschuiven. We beginnen met een Braziliaanse cocktail, ééntje voor Albert, want die moet het monster naar huis manoevreren straks. Ik lust er nog wel een zo. We genieten van de ambiance, het ziet er allemaal strak uit, maar wel gezellig. Mooie warme kleuren rood, heel donker bruin, prima! De bediening loopt in uniforme kledij, maar tussen hen in lopen ook mannen in gaucho-broeken en bijpassende hemden. Dit Braziliaanse steakhouse draait om vlees. Maar voor we daaraan beginnen, mogen we gebruik maken van een saladebar die niet onderdoet voor een compleet koud buffet in ons eigen kikkerlandje.. Verzin het en het is er en allemaal van uitmuntende kwaliteit.

We houden ons in, want je zou er je hele maal mee kunnen doen. Dat mag trouwens ook hoor, voor 19,50 kan je je alleen met de saladebar bezighouden. Wij komen voor meer! We krijgen een schoon bord uitgereikt en dan komt het. We hebben een rond kaartje met een rode en een groene zijde. Zodra je je kaartje op groen draait , komt er zo’n mooie gaucho met een grote spies vlees en een groot mes. Hij vertelt welke soort vlees er op zijn spies zit en snijdt dan een stukje voor je af. Je neemt het met een tangetje aan. De kwaliteit van het vlees is geweldig. Ik bedenk me nu hoe graag ik mijn vader, slager en echte vleesliefhebber, hier eens een avondje mee naar toe had genomen. Wat zou hij genoten hebben.

Ook wij genieten met volle teugen en nadat we van alles geproefd hebben (nou ja, Albert slaat de kip af), zitten we (te?) vol. Toch krijgen ze ons nog aan het dessert, want wat we voorbij zien komen, is ook weer prachtig allemaal. Albert kiest een mooie crème brulee, ik eet een ‘strawberry cream’. Dit blijkt een coupe ijs te zijn die zo perfect bijna gesmolten is, zo lekker heb ik het zelden gegeten.

Dit restaurant is absoluut de moeite waard voor iedere vleesliefhebber. Of Petra, ik las op het forum dat jij niet zo van het vlees bent (dat wist ik wel trouwens), maar ik denk dat je met de saladebar al heel ver komt J. Het viel ons op dat er heel veel kleine kinderen waren. Later zag ik dat kinderen onder de vijf jaar gratis aten en kinderen tussen de zes en de tien jaar voor half geld. Die kleine Amerikaantjes zijn duidelijk gewend aan uit eten gaan, ze zijn allemaal heel netjes en eten als dijkers!

Voor ons was het een hele leuke manier om onze trouwdag te vieren. We zijn super voldaan, halen het monster uit de parkeergarage bij het Marriot en horen dat we 25 dollar moeten betalen bij de uitgang. Gelukkig werken de twee uitrijkaartjes van Hertz goed en gaat het poortje gratis open voor ons. Albert heeft TomTom in mijn tasje gepropt en die brengt ons veilig naar de camping, waar we heel vroeg ons bedje in storten.

http://www.magix-photos.com/magix/flash/player2/mixed/loader.swf?eid=552AA32023B311DF83CB937E18AD3835
http://www.magix-photos.com/magix/flash/player2/mixed/ea.swf?eid=552AA32023B311DF83CB937E18AD3835