Oak Alley Plantation

Rillend van de kou lig ik al een tijdje wakker. Het is nog maar goed vijf uur in de ochtend en onder het dekbed is het nog wel lekker, maar steeds als ik beweeg, komen mijn schouders bloot en ik heb ook ijskoude voeten. Ik ga mijn bed uit en verwissel na toiletbezoek mijn topje zonder mouwen voor een nachthemd mét. Albert hoort me rommelen en vraagt wat er aan de hand is. Hij heeft het niet koud en ik kruip heel dicht tegen hem aan. Met zijn arm om me heen word ik weer warm en zo slapen we samen nog een tijdje door. Albert staat rond half zeven op, zet de verwarming aan en komt nog een tijdje terug in bed. Hij vertelt me dat de temperatuur in de camper op dat moment 46 graden is, in Celcius is dat nog geen 8 graden. Brr, zo’n camper wordt zó koud, de vloer, de wanden, alles is koud en beslagen. Gelukkig doet de kachel goed zijn werk en tegen de tijd dat we opstaan is het behaaglijk warm.

We houden het ochtendritueel kort, slaan het ontbijt over en rijden rond acht uur de camping af, nadat ik mijn deposito op de waskaart (je kreeg hier een creditcardding waarop je 20 dollar tegoed moest nemen) terug had gevraagd op kantoor. We sluiten in de rij aan bij de vele auto’s die ook de 10-west op willen. Het gaat niet snel, de stad uit, maar na een tijdje rijden we dan toch richting Vacherie, waar we een bezoek willen brengen aan Oak Alley Plantation. We besluiten niet de route langs de Mississippi te nemen, omdat we dan niet meer zien dan de ‘levee’, oftewel de dijk. We nemen de snellere route van TomTom, die ons aan weerskanten weer voornamelijk moeras laat zien. Ik ben niet erg onder de indruk van het natuurschoon hier.

Voor ik weer negatief over kom, wil ik nog wel graag even reageren op ons gevoel over New Orleans gisteren. Allereerst: we vonden de tour erg leerzaam en zijn blij dat we in zo’n korte tijd (3 uur) zoveel geleerd hebben over deze stad. En ja, Figment (of Jenn 🙂 ), er waren prachtige groene gedeeltes in de stad en die vonden we heel mooi. City Park en Garden City waren erg leuk om doorheen te rijden en de zo zwaar door Katrina getroffen gebieden hebben grote indruk op ons gemaakt. Het was juist ná de tour, toen we in French Quarter waren, dat het tegenviel. Maar ik denk dat dat niet zozeer door de stad kwam als door ons en door de omstandigheden. Het was gewoon erg koud en de straten waren vrijwel uitgestorven, ook in French Quarter. Het was nog vroeg in de middag, wellicht werd het later op de dag wel erg gezellig en vrolijk. Maar als je zelf moe en koud bent en je lichaam kan daar moeilijk mee omgaan, dan ga je niet ’s avonds nog een paar uur terug. Dan heb je gewoon geen zin om de gezelligheid nog op straat te zoeken of in een of andere club. En ja, misschien kan je dan beter in een hotel midden in de stad zitten, maar we hebben ook vanuit onze camper genoeg steden bezocht waar we het wel heel erg naar onze zin hadden. Misschien heeft Albert ook wel gelijk als hij zegt dat wij de knop niet zo makkelijk kunnen omzetten van alle ellende en armoede die we in de stad gezien hebben, naar vrolijkheid, feest en muziek. Die omschakeling vinden we gewoon heel moeilijk.

Ik zal echt niemand ontraden om naar New Orleans te gaan, maar ik zal wel eerlijk zeggen dat wij het niet op de goede manier beleefd hebben. Hetzelfde heb ik ervaren in Las Vegas, niet één keer, maar meerdere keren op rij. Ik heb geen zin om voor twee dagen mijn camper uit te gaan, maar ook daar vind ik de betonnen camping deprimerend en de drukte van de Strip is me te nep. Ik weet dat ik daarin heel anders ben dan velen die de stad geweldig vinden. Er zijn steden in Amerika waar ik wel met volle teugen van genoten heb, zoals San Francisco, San Diego, Washington DC en bijvoorbeeld New York. Denver en omgeving vind ik ook heerlijk, maar dan met name de omgeving. Het was gisteren gewoon te koud en dat had volgens mij zijn weerslag op de hele ervaring.

Terug naar Vacherie, waar we net na 9 uur als eerste bezoekers de parkeerplaats van Oak Alley Plantation op draaien. We zijn lekker vroeg, er is volop parkeerruimte voor onze grote camper en we gaan eerst eens naar de giftshop waar we koffie met een koek nemen. We hebben geen zin in een groot ontbijt. Na de koffie wandelen we samen richting het huis, ‘the mansion’, terwijl ik onderweg foto’s maak van de mooie grote eiken en zelfs een eekhoorntje kan pakken met de camera. De lucht is staalblauw en het is heerlijk weer. Het waait amper en daardoor is het echt aangenaam buiten, hoewel we de vesten wel aan houden. Geloof me, er is op de camera geen filter gebruikt, de lucht was van nature zo blauw als op de foto’s.

Aangekomen bij het grote huis worden we opgewacht door Darléne, die ons met een slepend zuidelijk accent welkom heet en vertelt dat de tour over een kwartier zal beginnen. We gaan naar de voorkant van het huis en ik maak foto’s van de beroemde oude eikenbomen langs de ‘alley’. We leren later in de tour dat deze 28 oude eiken er al eerder stonden dan het huis. Het huis is later gebouwd aan het eind van de laan die van het huis naar de Mississippi leidde. Jacques Roman liet het huis bouwen voor zijn vrouw Celine en samen kregen ze er zes kinderen, waarvan twee jongens en een meisje jong overleden. Celine was een echte ‘southern belle’ die liever in New Orleans was, waar volop gefeest kon worden dan op Oak Alley. In de jaren dat de kinderen klein waren, gaf ze vele feesten en diners op de plantage, waar natuurlijk veel slaven werkzaam waren. De inkomsten kwamen uit de teelt van suikerriet, het geld uitgeven kon Jacques best aan Celine overlaten.

Zijn vrouw bracht toen de kinderen groot waren veel tijd door in New Orleans en Jacques stierf al op 48-jarige leeftijd op Oak Alley. Celine heeft nog een tijd de plantage gerund, maar later heeft zoon Henry het overgenomen, omdat Celine er een puinhoop van maakte, op z’n Hollands gezegd. Ook hij heeft het niet gered. De burgeroorlog en Celines gat in de hand werden ook hem fataal. Hij stierf toen hij 50 was en Oak Alley bleef failliet achter. Het landgoed werd geveild in 1866 en is daarna in verschillende handen geweest en zelfs lange tijd compleet verlaten, tot in 1925 Andrew en Jacqueline Stewart het huis kochten. Ze kochten het huis met 1200 acres land voor 50.000 dollars en besteedden nog eens 65.000 dollar aan de restauratie van het totaal uitgeleefde pand, waar zelfs het vee was binnengekomen en het als schuilstal gebruikte.

Zij hebben er vele jaren doorgebracht tot Jacqueline in 1972 als laatste is gestorven. Ze waren kinderloos en zij heeft de plantage in handen gegeven van de door haar opgerichte Oak Alley Foundation die het huis en het land tot op de dag van vandaag beheert. Nog steeds wordt er op de landerijen door plaatselijke farmers suiker verbouwd. De rondleiding is interessant en we zien de mooi ingerichte, maar zeker niet overdadig aangeklede ruimten van het huis. Darléne vertelt over de geschiedenis, maar wat ons opvalt is dat het allemaal heel triest is dat de Romans kinderen hadden die jong overleden, dat Celine de boel verbraste en dat het huis in verval raakte. Maar eigenlijk is er weinig te horen over de positie van de vele slaven die in hutjes op het landgoed woonden, die in huis dienden en die een grote rol gespeeld moeten hebben in de geschiedenis.

Geen foto’s trouwens, in het huis, jammer he? We wandelen na de rondleiding naar buiten en gaan nog even naar de garage, waar een antieke auto staat om te bezichtigen, maar waar ook een meneer is, die compleet gekleed in het uniform van de Zuidelijken informatie geeft over de Amerikaanse Burgeroorlog. Deze oorlog draaide grotendeels om de slavernij en ik vind het heel interessant om van hem te horen hoe dit gebied de oorlog heeft doorstaan. Helaas kunnen we niet te lang blijven, we hebben nog een lange rit voor de boeg. Jammer, over de Amerikaanse burgeroorlog had ik best nog een tijd willen doorpraten.

Wij stappen weer in de camper en zien over de dijk de grote schepen over de Mississippi varen. We volgen de dijk en gaan dan via een hele grote brug over de rivier heen. We rijden weer naar de grote ’10’, de Interstate die we vandaag niet meer verlaten. We rijden urenlang door Louisiana, waarbij we weer heel veel ‘swamp’ zien, maar ook veel casino’s en rijstvelden. Het is een lange rit met weer heel veel mooie two-pipers. Af en toe dut ik wat weg. Meer dan een appel en een stukje kaas hebben we niet gegeten tijdens die hele lange rit en als we dicht bij de camping voor vandaag komen, zien we ook geen supermarkt meer. Wel veel restaurants van de bekende ketens, maar daar hebben we niet zo’n zin in. We zetten even op een rijtje wat er nog in huis is: hamburgers van Angus Beef, een half brood, mayo en ketchup. OK, genoeg om van te eten. Als we bij het inchecken op de camping nog een blikje kippensoep scoren, zijn we tevreden. Hier redden we ons wel mee vandaag.

De camping ligt een stukje van de snelweg af, genoeg om geen last van het verkeer te hebben. Het is hier lekker rustig en toen we aankwamen stond de zon nog hoog aan de hemel. Jammer van de wind, anders hadden we best nog een tijdje buiten kunnen zitten. Maar vooruit: voor San Antonio verwachten ze morgen en het weekend temperaturen van rond de 19 graden met volop zon. Wat wil een mens nog meer?

http://www.magix-photos.com/magix/flash/player2/mixed/loader.swf?eid=826CD810227A11DFBBD6E8E24595B21E
http://www.magix-photos.com/magix/flash/player2/mixed/ea.swf?eid=826CD810227A11DFBBD6E8E24595B21E