Achter de wolken schijnt toch weer de zon

Alweer een lange rit vandaag. Waarom zullen sommigen zich afvragen? Nou, omdat we eigenlijk deze reis niet helemaal in de planning hadden (of helemaal niet), maar toch besloten om aan het eind van de winter de warmte eens op te zoeken. Want – en dat weten onze bloglezers nu wel – de winter is gewoon elk jaar weer te lang voor Albert. Dus gingen we zoeken naar vluchten naar Tenerife of de Canarische Eilanden, maar kwamen we al snel tot de conclusie dat zo’n appartement of resort niet echt iets voor ons is. Dan eens gekeken naar zo’n cruise naar de Bahama’s zoals ma en Frans vorig jaar deden, maar nah, nee, ook niet echt wat wij zoeken. Wat dan wel? Nou, liefst zijn we gewoon lekker samen, zonder een hoop mensen om ons heen en genieten we het meest van lekker toeren. Dus? Camper, warm weer, Amerika? Dan kom je in de winter al gauw in Arizona of Florida uit, toch?

En zo kwamen we terecht bij een aanbieding van Moturis voor 14 tot 17 dagen camperhuur. Nou, da’s dan gemakkelijk, als het in kosten niets uitmaakt, worden het 17 dagen. Maar we hadden ook niet echt veel zin om 17 dagen alleen in Florida rond te rijden, want het leek ons dat we dat veel van hetzelfde zouden vinden. Texas staat al lang op het verlanglijstje, gewoon omdat de staat wijds moet zijn en het nog het echte cowboygevoel kan geven, denken wij dan. En in Texas zitten Hans en Bianca op hun Holland Ranch en we willen daar eigenlijk ook best eens heen. En zo werd het dus Miami – Dallas. Maar als je maar 17 dagen hebt, is dat best nog een eind kachelen met de SRV-wagen. En zeg nou eerlijk, op Key West, in New Orleans en in San Antonio moet je toch wel zeker even goed rondkijken? Precies, dat betekent dat er op andere dagen gewoon mijlen afgelegd moeten worden.

En zo begonnen we vanmorgen aan een rit die op papier 4,5 uur zou moeten gaan duren. De dame van TomTom bedacht dat we dat via de Interstate gingen doen, de 10 om precies te zijn. Nou, dat dacht ik niet. Ik had bedacht dat we grotendeels de Golf van Mexico zouden gaan volgen en dat gebeurt dan ook. Makkelijker kan het niet, je rijdt in Perry linksaf de camping af, rijdt in het dorp bij het eerste stoplicht de ’98 West’ op en blijft die de hele dag volgen. Tot je hier in Navarre aan de linkerkant Emerald Beach RV Park ziet.

Zo gezegd, zo gedaan. Maar tjonge, wat hebben wij vanmorgen een partij regen en onweer over ons heen gehad. Gelukkig konden we nog droog vertrekken in Perry, want afkoppelen in de regen is ook al niet prettig, maar daarna was het snel over. Het heeft letterlijk gespoeld en soms zagen we de bliksem zo in de grond slaan. Dikke donderslagen en felle flitsen gingen gepaard met modderstromen over de weg. En weet je wat zo gek is? Het maakt ons eigenlijk niet zoveel uit. We zitten samen in die camper gezellig te keuvelen, hebben vandaag niet eens muziek aan gehad en praten wat over thuis, over onze toekomstplannen, over hoe we dit deel van Amerika vinden en we zijn hartstikke tevreden. Wij vinden dit soort dagen vaak net zo leuk als de echte vakantiedagen met bezoeken aan steden of nationale parken.

Natuurlijk zijn wij ook blij als op een gegeven moment af en toe de lucht opentrekt en er een flauw zonnetje verschijnt. We zien de zee en de vele houten huizen die erlangs gebouwd staan, allemaal bijna op palen, zodat het water er onderdoor kan spoelen. Want deze zee kan spoken, we zitten in het gebied waar orkanen in het orkaanseizoen keihard kunnen toeslaan. Hier en daar zie je ook wel dat er vernielingen zijn aangericht door deze stormen, maar er staan ook veel winkels en vooral restaurantjes leeg die gewoon verlaten lijken. Armoede, crisis of toch die hurricanes? Het is schrikbarend hoeveel huizen er ook te koop staan, op sommige stukken staat bij bijna elk huis een bordje ‘for sale’? Zouden dit allemaal tweede huizen zijn die mensen niet meer kunnen opbrengen?

We passeren kleine dorpjes met verwaarloosde huizen en winkels, maar als het weer beter wordt, komen we ook weer in een gebied waar veel meer geld en luxe blijkt te zijn. Voorbij Panama City wordt het allemaal weer spic en span. We doen onze boodschappen voor vandaag in Panama City Beach en besluiten niet in de camper onze boterhammen te eten, maar wat verder te zoeken. Als we uit de camper stappen is het trouwens droog en is de zon net aan het doorbreken. Als we weer uit de winkel komen, is het gewoon weer lekker warm en stralend weer. Hoe snel kan het hier omslaan!

We rijden en rijden, maar zien niet ergens een lekker plekje om te stoppen. Bij Destin worden de huizen steeds mooier, de appartementencomplexen rijzen de grond uit en hier zitten we duidelijk weer in een dure badplaats. Eigenlijk hebben we inmiddels meer zin in een lekkere warme maaltijd dan in de boterham, maar parkeren kunnen we hier vergeten, de grond lijkt hier te duur om fatsoenlijke parkeerruimte te maken bij restaurants. We rijden verder en spotten dan in Fort Walton Beach een Olive Garden met een aardige parkeerplaats. Bingo! Olive Garden is Italiaans en ze serveren lekkere maaltijden. We parkeren het gevaarte en bestellen een brochetto als appetizer, soep voor mij en salade voor Albert omdat die nou eenmaal bij het hoofdgerecht horen en voor Albert een varkensschnitzeltje met pasta en voor mij de mixed grill.

Het was heerlijk, alles. Mijn hoofgerecht zat boordevol lekkere grote stukken paprika, ui, squash, brocolli en courgette, heerlijk, al die warme groenten. Maar tjonge, we zijn gewend aan snelle service in Amerika, maar dit ging ons toch wel erg hard hoor. We kregen alles als een speer voorgezet en klapten bijna uit elkaar, terwijl we lang niet alles op hadden. Ik had gewoon brutaal moeten zijn en een deel moeten terugsturen, zoals Petra me ooit geleerd heeft. Doe ik dan weer niet he? Nou ja, we hebben nog een espressootje genomen om de boel te laten zakken, maar eigenlijk is het jammer van het geweldige lekkere eten, dat tempo.

Op naar Navarre, waar we rond drie uur de camping op reden. We hebben er veel langer over gedaan dan de 4,5 uur, maar de regen heeft ons absoluut vertraagd en natuurlijk hebben we ook nog boodschappen gedaan en gegeten onderweg. De klok is een uur terug gegaan, we zitten in de volgende tijdzone. We krijgen een prachtig plekje, pal aan de Golf van Mexico, met naast ons een soort picknickplaatsje. We hebben het mooiste plekje van de camping zegt de incheckdame en ik geloof haar direct. Onze buren zitten allemaal op een rijtje achter hun campers naar de zee te koekeloeren, terwijl wij een hele tuin voor onszelf hebben. We zitten nog lekker een uurtje buiten in de zon en ik vermaak me met foto’s maken.

Vanavond hebben we nog een boterham gegeten en Albert riep net nog iets van ijs met aardbeien. Denk het niet hoor, ik zit nog vol 🙂 Het wordt weer lekker op tijd naar ons nummertjesbed denk ik. Misschien, heel misschien kan ik morgen de moed opbrengen om foto’s te maken van de mooie zonsopkomst. De zonsondergang zat achter de huizen, maar de sunrise moet mooi zijn hier.

http://www.magix-photos.com/magix/flash/player2/mixed/loader.swf?eid=DE1303A0201E11DFBCD9A81B4AA30857
http://www.magix-photos.com/magix/flash/player2/mixed/ea.swf?eid=DE1303A0201E11DFBCD9A81B4AA30857