Alligators en vogels in de Everglades

We staan weer eens vroeg op, hoewel we het deze keer wel tot zeven uur hebben uitgehouden. Het nieuwe koffiezettertje werkt prima en het ochtendritueel van weblogs lezen, forums bekijken en mail ophalen loopt weer lekker. Rond een uur of acht besluiten we te ontbijten met yoghurt en muesli en op tijd te gaan rijden. Het is een uurtje rijden naar de ingang van het Everglades National Park en we moeten onderweg ook nog tanken. De eerste tankbeurt van deze vakantie en voor de belangstellenden: de benzine was hier $ 2,79 per gallon en er ging bijna 50Â gallon in onze tank. Helaas, helaas is de dollarkoers weer de verkeerde kant op gegaan, een paar weken geleden kreeg je nog 1,50 voor de euro, nu maar weer 1,35 (net als op onze reis in 2009).

Onderweg naar de Everglades rijden we langs een soort kanaal met veel palmbomen en cypressen. We zien diverse aanbieders van Airboat Tours, maar we hebben eigenlijk geen zin om op zo’n herrieding te gaan zitten met dit frisse weer. We kiezen ervoor om naar het officiële visitorcenter van de National Park Service in Shark Valley te gaan. Daar rijden we zo binnen met onze parkenpas van vorig jaar die nog een paar maanden geldig is. We horen van de ranger dat er maar liefst drie parkeerplaatsen voor campers en bussen zijn en dat er al een bezet is. We kunnen plaats nummer twee gebruiken en direct na ons parkeert een touringcar met een grote groep toeristen. We hadden niet even later moeten komen, dan hadden we weer om kunnen draaien.

We zijn net voor tien uur binnen, maar de tour zit al vol. Maakt niet uit, dat geeft ons de kans om een stuk te wandelen en vogels te fotograferen. Er zijn veel mensen met camera’s in de weer en we zien mensen die opgesteld zitten met enorme toeters op statief en vaak nog een of twee camera’s om de nek. Ik voel me met mijn spiegel nog erg amateur hier 🙂 Al snel kom ik erachter dat mijn polarisatiefilter de foto’s geen goed doet en ik loop naar de camper om mijn UV-filter erop te draaien. Gelukkig hebben we onze dikke fleecevesten al aan en heb ik mijn laarzen maar onder uit de camper getrokken, want het is koud. Albert en ik lopen samen de Bobcat Trail en zien zo’n 30 centimeter onder ons een alligator. Brr, eng! Later kijk ik nog bij de fotograven en zie een alligator rustig op een meter of twee van iemand liggen. Mooi dat ik niet zo dicht bij ga komen.

Om elf uur vertrekt ook ons treintje. Ik koop van tevoren nog snel voor ons allebei een Snicker, want je zal zien dat dit net een tijd is om een hypootje op te lopen. Chauffeur Moses (in het Spaans ‘Moises’Â hoor ik) en gids Ann kennen het gebied duidelijk op hun duimpje. Ze stoppen op precies de juiste plaatsen om te vertellen over de ins en outs van het park. Ann vertelt hardstikke leuk, echt in Jip-en-Janneke-taal in de stijl die ik zelf ook zo graag gebruik. Ze heeft humor en weet de groep enorm te boeien. We leren van alles over het ecosysteem in het park, over de rivier die dus geen moeras is, over de dierenketen en de vogels en alligators. De tijd vliegt, ondanks de kou. Na een dik uur komen we bij de Observatietoren, die best hoog is, maar die we wel heel makkelijk kunnen beklimmen. We hebben een mooi uitzicht op de omgeving, die vooral plat en groen is, maar ook op de alligators en vogels die beneden liggen. Beneden zit een groep schoolkinderen te lunchen en er wordt hen op het hart gedrukt dat ze precies vijftien minuten hebben. Alles wat niet in de buik zit, gaat in de vuilnisbak, da’s duidelijke taal.

Om kwart over twaalf gaan we het treintje weer in en vervolgen we onze weg terug naar het Visitor Center. Tjonge, wat een prachtige vogels zien we en wat zijn er enorm van alligators van kleine afstand te zien. De kinderen achter ons tellen ijverig de alligators. Ook de baby-alligators die we zien, worden niet vergeten. Als Ann vertelt dat we nog een mijl van het visitorcenter af zitten, hoor ik een bedeesd stemmetje bij nummer 63: ‘Daddy, can we stop counting now?’. We liggen in een deuk, die kinderen moesten dus tellen om zoet te blijven 😉

Na ruim twee uur komen we terug bij de camper. Tjonge, wat was dit indrukwekkend en wat zijn we blij dat we hier geweest zijn. Deze tour is een absolute aanrader! Na de tour duikt er een probleem op: een of andere dwaas heeft links van de weg een grote Mercedes geparkeerd, waar hij helemaal niet mag staan. Wij kunnen er met de camper niet tussendoor. Ik vraag dus de mensen achter ons om ons de kans te geven achteruit te rijden, zodat Albert aan de andere kant van de overvolle parking tegen het verkeer in via de ingang weg kan. Ik loop naar de ranger bij de ingang en vertel hem van het probleem. Hij fietst direct naar de Mercedes, waar al een bon op zit, maar dat helpt niet natuurlijk. Ik loop dus netjes naar de eerste auto in de rij die staat te wachten om binnen te komen en leg uit dat er een camper aan komt, tegen de rijrichting in en vraag of hij even kan wachten. De man toont alle begrip en zo kunnen wij toch weg. We zien later dat er ook langs de highway nog veel auto’s geparkeerd staan, het is duidelijk heel druk óf er is veel te weinig parkeerruimte.

Voor ons volgt nog een hele rit. We hebben in het park onze Snickers al op en nemen nog een appel. We besluiten de lunch over te slaan en rijden dwars door het park naar Naples. In eerste instantie willen we de US-41 volgen tot Ft. Myers, maar tjonge, wat is het daar druk! We staan meer stil voor stoplichten dan dat we rijden, dus al snel verleggen we de route naar de I75, die wel heel vlot loopt. En zo rijden we de hele middag tot we om half zes aankomen in Cortez op Holy Cove RV Resort. We krijgen een hele mooie ruime plaats met keurige bestrating. Morgen maar eens wat foto’s maken. Op de ene foto die ik nu heb, zien jullie het bordje ‘sold’ al staan. We verkopen alles hoor, als we maar naar Spanje kunnen, naar de zon 🙂

We hebben allebei behoorlijk trek en lopen direct naar de overkant, waar Pelican’s Pete zit. Echt zo’n houten eettentje, paars met limegroen, het ziet er niet uit. Maar er staan al aardig wat auto’s en het krijgt hele goede reviews op Internet. We komen binnen in een bomvolle tent, waar een band zit te spelen en de grijze golf is uitgebroken. Maar daar heeft Albert vast al over geschreven (ik heb het nog niet gelezen). We eten er heerlijk en het is er ook nog eens gezellig, wat wil een mens nog meer? Ik niets, ik ben er klaar mee voor vandaag! Ik wil alleen nog even kwijt dat ik stomverbaasd en heel gelukkig ben met Albert, die in een week tijd van een wrak veranderd is in een ontspannen blij mens, die heel veel aan kan.

http://www.magix-photos.com/magix/flash/player2/mixed/loader.swf?eid=499211401DC011DFBC40D5AA18819C1A
http://www.magix-photos.com/magix/flash/player2/mixed/ea.swf?eid=499211401DC011DFBC40D5AA18819C1A