Key West: toeristisch maar erg leuk

Â

Om zes uur worden we wakker. Dat is toch best netjes op dag twee, we zijn er tevreden mee. Albert gaat uit bed en besluit dat koffie zetten ook kan zonder een werkend koffiezetapparaat. Hij doet netjes de koffie van Dunkin’ Donuts in het filter van het apparaat en gaat dan water koken in een steelpannetje. Hij giet met beleid het koken water door het filter en jippie, daar is de koffie. En lekkere koffie ook, ik denk dat we deze lekkerder vinden dat de Starbucks die we normaal kopen. Omdat het apparaat natuurlijk de koffie niet warm houdt, besluiten we vandaag in de KOA-store even mugs te komen (van die bekers die werken als een soort thermoskan) en later een nieuwe koffiezetter te kopen. We melden we even bij Moturis dat het ding niet werkt, zodat we de kosten vergoed gaan krijgen. Hetzelfde geldt voor de aansluiting van de waterslang buiten. Kan je geloven dat Albert al jaren dat haakse bochtje meeneemt, maar dat het juist nu in Denver aan de Road Bear camper is blijven hangen bij onze laatste trip. Strafpuntje Hans: bochtje vergeten bij de laatste dump! Dat wordt straks weer een haaks bochtje kopen, want we krijgen door de noodreperatie nu maar een zeikstraaltje water.

Enfin, de dag begon lekker vroeg en zo kunnen we rustig bloggen, foto’s online zetten, forums kunnen bijlezen en dus eigenlijk doen wat we thuis ook doen. What a way to start a day! Ondertussen zien we mensen richting de douches en toiletten gaan en sommigen zelfs al een wasje draaien. We staan hier pal naast de voorzieningen, druk, maar wel leuk. Ik zie bijna iedereen in korte broek en t-shirt lopen, al zijn er ook mensen die die bontjas bijna aan hebben. Het lijkt wel erg bewolkt. Amerikanen zijn Amerikanen hoor, er komen diverse mensen met de auto 🙂 Als de ochtend vordert zien we de camperwassservice komen en worden er twee fifth wheelers aan de overkant professioneel gewassen. Wij hebben dat ook weleens laten doen op een camping, voor 30 dollar reden we na vijf weken rood stof, grijs zand, miljoenen mugjes en andere gebruikerssporen weer met een blinkende camper rond.

Zo rond een uur of half tien lopen we een rondje over de camping en maken we foto’s van de brug, de zee die opvallend ondiep en ongeloofelijk helder is. Later horen we dat de zee hier bijna nergens dieper is dan een meter of 3. Ze kennen dan ook nauwelijks golven. Er zitten hier opvallend veel pelikanen, dus die gaan ook op de foto. We belanden uiteindelijk in de winkel hier, waar we vragen of er nog meer mensen zijn die met de shuttle (het busje) naar Key West gaan. Ze hebben namelijk vier personen nodig om te willen rijden. Helaas zijn we nog steeds de enigen, maar terwijl we er staan komt een mevrouw vragen of ze haar kunnen helpen. Ze wil met de bus naar Key West en vraagt of ze het busschema voor haar kunnen uitprinten. Wij kijken mee, want dat is voor ons ook een optie. De bus stopt hier voor aan de weg, maar dat is ook al gauw een mijl lopen en rijdt dan elk uur ongeveer. Je wordt dan afgezet aan de rand van het stadje en moet dan weer een taxi nemen richting het centrum. Omslachtig dus en vooral terug lijkt het ons erg vervelend. Een taxi vanaf de camping zal al gauw 120 dollar retour kosten, ook geen kattepis.

Ik vraag de mevrouw of ze geen interesse heeft om met ons mee te gaan in de shuttle, samen met haar man, zodat we allemaal makkelijk op Key West kunnen komen. Ze vertelt me dat ze vindt dat de shuttle te laat terug gaat, omdat ze haar hondje niet zo lang alleen wil laten. De shuttle rijdt om half negen ’s avonds terug. Ik bied haar aan om eventueel ook wat vroeger mee terug te rijden, maar daar reageert ze niet erg op. Ik laat ons mobiele telefoonnummer dus maar achter op het kantoor en die beloven ons te bellen als er nog iemand komt die mee wil. Ondertussen besluiten wij dan maar te bellen naar zo’n verhuurder van van die electrische karretjes die ermee adverteert dat je daar je ‘big rig’ kan parkeren als je bij hen huurt. We drinken onderweg terug naar de camper nog even verse koffie bij het Breakfast Café hier en dan belt de dame van kantoor weer. De mevrouw van het hondje wil wel mee, als we bereid zijn om half acht terug te gaan. Nou, prima, da’s voor ons ook lang genoeg, dus de camper kan mooi blijven staan hier.

Terwijl we aan de koffie zitten, zien we dat de bewolking volledig is verdwenen en dat de lucht prachtig blauw wordt. Ik maak nog wat foto’s en dan gaan we terug naar ons huis op wielen. Na nog wat gerommeld te hebben en naar de kids thuis te hebben gebeld, lopen we richting de shuttle en wat blijkt: er gaat nog een vader met dochter mee ook. Zo zitten we uiteindelijk toch met zes mensen plus chauffeur  in het mooie gele KOA-busje. De chauffeur is een gezellige prater, hij vertelt dat hij in Maryland woont en dat hij met zijn vrouw hier het hele winterseizoen verblijft. We kennen het fenomeen ‘workers’ al enige jaren, deze mensen werken een paar dagen per week op een camping in ruil voor de kosten van het verblijf. Mooi systeem is dat, ze zijn vaak erg vriendelijk en gemotiveerd en genieten zelf ook van het campingleven en de sociale contacten. Hij vertelt ons dat ook veel over de omgeving en over Key West. De rit is zo’n 18 mijl lang en hij zet ons af bij de Historic Seawalk, waar we direct naar de haven lopen. We gaan lekker lunchen op het bovendeck van Turtles Kraal en hebben uitzicht op de haven en de Golf van Mexico. Albert neemt een hamburger en ik geniet van een lekkere kipsandwich.

Na de lunch wandelen we langs de haven richting het centrum van Key West. We komen aan op de bekende Duval Street, vol met winkeltjes, galeries, restaurantjes en toeristen. Op de hoek zit het bekende Sloppy Joe’s, het café waar schrijver Hemingway bijna woonde. We willen graag een tour en kunnen kiezen tussen de Old Town Trolley en de Conch Train Tour. Omdat de Conch Train open is en volgens onze chauffeur heel goede toers heeft, kiezen we daar voor. We kunnen dan niet ‘hop on – hop off’, maar dat vinden we niet zo heel erg, omdat onze tijd hier toch beperkt is.

We krijgen absoluut geen spijt van dit besluit. Voor 29 dollar per persoon hebben we een hele mooie middag. De tour duurt anderhalf uur, maar volgens mij zijn we veel langer onderweg geweest en we hebben ons geen moment verveelt. Treinmachinist en gids Gary was een gezellige verteller, maar ook iemand die blijkbaar enorm veel kennis heeft van de roerige geschiedenis van dit eiland. Het voert te ver om die hele geschiedenis hier te vertellen, maar het was enorm interessant om te horen hoe dit eiland (en de andere Keys) vele orkanen hebben overleefd en van de rijkste stad in Amerika na de beurscrash in 1929 ineens de armste stad werd. Zo erg, dat de regering eigenlijk besloot om iedereen van het eiland te halen en het hele eiland te sluiten. Maar dat lieten de bewoners niet gebeuren, ze vonden andere manieren om inkomen te vergaren en de regering zag toen in dat Key West als toeristische bestemming heel veel geld kon opleveren. De inmiddels kapot gestormde spoorverbinding uit de 19e eeuw werd vervangen door een highway en zo konden de toeristen massaal toestromen. Tot op de dag van vandaag dus. Het hele stadje leeft van het toerisme, want de oorspronkelijke bron van inkomsten, natuurlijke sponzen, brengt niets meer op.Â

Het gaat over scheepswrakken, enorme opbrengsten door schepen die schipbreuk leden, over prachtige houten huizen, over de Cubanen en mensen van de Bahama’s die hier massaal naar toe kwamen, over ‘gingerbread’ huisversieringen, over militairen, over van alles eigenlijk. Teveel om te vertellen, maar echt, als je op Key West komt en je houdt een beetje van geschiedenis, dan is deze tour een absolute aanrader. Ik leef me uit met mijn camera, zoals altijd. De tour stopt niet op het bekende ‘Southernmost Point’, de plek die het meest zuidelijke puntje van het vasteland van Amerika is. Alleen Hawaïi ligt zuidelijker, maar dat is weer geen vasteland. Vanaf hier is het 90 mijl naar Cuba, we kunnen Fidel Castro bijna de hand schudden. We zijn hier dichterbij bij Cuba dan bij de dichtstbijzijnde Wal*Mart en dat zegt wat in dit land.  Na de tour wandelen even terug naar het winkeltje waar we de bekende windspelen vrolijk zagen draaien. Ik moet daar natuurlijk even gaan kijken. Alle produkten kennen we, ze hebben duidelijk dezelfde leverancier als wij. Ik moet zeggen dat de prijzen me daar nog best tegenvielen, wij zijn zeker niet duurder 🙂 We maken een praatje met de eigenares die het wel heel grappig vindt dat wij ook ‘in de windspelen’ zitten.

Daarna lopen we naar Mallory Square, het gebied waar de grote cruiseschepen vaak aanleggen. Vandaag geen schip gezien, maar het is wel mooi om te zien hoe al die toeristen direcht door prachtige souvenirswinkels worden geleid. Tjonge, ze hebben daar leuke kleurrijke dingen. We kijken verliefd naar leuke geschilderde aardwerk zongezichten in allerlei felle kleuren. Pff, honderd dollar per stuk, ’t is maar goed dat ze te zwaar zijn voor onze koffers, want we zien ze al hangen onder een mooie Spaanse veranda. Op Mallory Square maken handelslieden zich op voor een soort markt, die blijkbaar elke avond plaats vindt daar. Mallory Square is de plaats waar iedereen samenkomt om naar de zonsondergang te kijken. Wij besluiten daar niet op te wachten, want we willen ook nog eten en we moeten op tijd terug zijn voor het busje. We gaan dus terug naar de Historic Sea Walk, via een andere weg deze keer en eten bij de Seafood Company. Geen vis natuurlijk, hoewel ik best een keer een lekker stuk zalm lust, maar steak voor Albert en ribs voor mij. Vooraf krijgen we een salade die zo groot is dat ik mijn hoofdgerecht eigenlijk wel had kunnen missen. Het toetje slaan we dan ook maar over. De twee frozen Margarita’s waren trouwens heerlijk!

Het is inmiddels donker buiten en nu de zon weg is, is het koud! We hebben vanmorgen getwijfeld of we vesten mee zouden nemen, maar het sjouwen met die dingen de hele dag is ook zo vervelend als het lekker warm is. We lopen door de kou snel richting de plaats waar we opgehaald worden en duiken weer de Turtle Kraal in, maar deze keer aan de bar. Albert drinkt twee biertjes en ik neem een lekkere warme beker koffie. Als we om kwart over zeven naar buiten lopen, staat de KOA-bus alweer klaar en ook onze medepassagiers zijn er al. We kunnen dus mooi op tijd weg. Aangekomen op de camping horen vanuit de Pub, die hier in een tent zit, lekkere countrymuziek. Naast de pub staan een soort mobiele verkoopwagen, zoals we bij ons de frietwagens kennen, maar dat blijkt een ‘barbequewagen’ te zijn. Erachter staat zo’n enorme barbeque op een karretje. Mensen kunnen dus voor $ 15,99 onbeperkt bier en vlees halen, begrijpen we later. Hardstikke goed geregeld, we snappen best dat mensen hier een tijdje blijven, alles is super geregeld hier.  We zijn moe en zien het niet meer zitten om naar de Pub te gaan, maar vanuit de camper genieten we net zo goed van de muziek. Om negen uur gaat ons lichtje weer uit en duiken we ons bedje in.

Vanmorgen stonden we er weer om zes uur naast. Albert is weer met de steelpan aan de slag gegaan en ik heb even op MSN gezeten met Annie in Biggekerke en geskypt met Anita. Zij en Jan zitten nog steeds op de Kaapverdische Eilanden. Hun vliegtuig kon niet opstijgen wegens iets wat kapot blijkt te zijn. Een ander toestel heeft onderdelen gebracht, maar slechts een deel van de passagiers kon daarmee weg. Zij moeten wachten tot vrijdag! Zo hebben ze dus ongewenst en ongewild een paar dagen langer vakantie. Ha, Anita kon mij niet zien, foutje in de verbinding of zo, maar wij hen wel:

Alle foto’s zien van vandaag? Dat kan natuurlijk weer op onze fotosite, waar je ook de andere dagen rustig kan terug kijken. Maar je kan ook gewoon het werkbalkje in de fotoshow hieronder gebruiken om de foto’s in volledig scherm te zien. Door het verkleinen verliezen ze wat scherpte en dat is jammer, dusse … groot bekijken!

http://www.magix-photos.com/magix/flash/player2/mixed/loader.swf?eid=0BA30BA01C8F11DFAFCF0342449D6403
http://www.magix-photos.com/magix/flash/player2/mixed/ea.swf?eid=0BA30BA01C8F11DFAFCF0342449D6403