Nog een stukje heenreis

Â

http://www.magix-photos.com/magix/flash/player2/mixed/loader.swf?eid=C766E6101AD511DFB27D8A270C328382
http://www.magix-photos.com/magix/flash/player2/mixed/ea.swf?eid=C766E6101AD511DFB27D8A270C328382

(foto’s in groot scherm zien? Beweeg de muis over de foto en klik op het vakje met de twee pijltjes rechts in het werkbalkje. Om terug te keren naar de blog gebruikt ESC-toets)

En dan zit je om twee uur ’s nachts weer achter de laptop. Rechtop in bed, deur van het balkon open, het verkeer raast hier een paar honderd meter verder voorbij en ik heb koffie. Mijn lieve echtgenoot stond net naast me: ‘kijk eens moppie, wat ik voor je heb’. Huh?? Ik was wel een beetje wakker, maar dacht weer gewoon door te slapen. Alberts biologische klok dus niet, want om acht uur ’s morgens drink je koffie. We vechten maar niet meer tegen dat tijdverschil, het helpt toch niet.

Hoe ging het verder in dat vliegtuig? Nou, na dat stukje schrijfwerk ben ik niet gaan lezen, maar televisieseries gaan kijken. Iets van 10 afleveringen van Two men and a half. Ken je dat? Versierder Charlie, broer Alan en neefje Jake die in één huis wonen? Erg grappig vaak, dus daar heb ik me prima mee vermaakt. We kregen nog een ‘Mid Flight’ maaltijd, met keuze uit pizza (voor Albert) en salade (voor mij) met als toetje een stukje lemon pie. Allemaal niets mis mee. We vlogen aan op een half bewolkt Miami, waardoor de uitzichten op de stad vaak prima waren. De onbewolkte stukken lieten heel erg veel keurige woonwijken zijn met allemaal dezelfde bouwstijl. Wijk rode daken, wijk bruine daken, wijk groene daken, alles keurig geformeerd rondom waterpartijen. De eerste indruk is vooral: netjes.

We arriveren om net na half vier, terwijl de aankomsttijd gepland was om kwart over twee. Behoorlijk vertraging dus, door die ene passagier in Londen. Voor ons geen ramp, maar heel veel mensen bleken Miami als transferluchthaven te hebben en er werden nogal wat aansluitingen gemist. Na de vlucht was het weer met z’n allen rennen naar de immigrations officers, maar wij waren deze keer achteraan de rijen, omdat in het vliegtuig geen custom declarationsforms waren, die wit blauwe dingen waarop je moet schrijven wat je bij je hebt en zo. Ze hadden ze in het Japans en in het Spaans, nou, dat Spaans lukt me nog niet hoor. We konden dus eerst naar een balie om Engelstalige formulieren vragen en we waren natuurlijk niet de enigen. Maar vooruit, wij hadden geen haast. Netjes aangesloten, vriendelijke praatje gekregen van de officer en we mochten wederom het land binnen. Good to be back! Natuurlijk mochten al onze koffers bij de douane nog eens door de scan, maar vooruit, ook dat is geen ramp. Er stonden trouwens maar een zielig hoopje koffers bij de bagageband voor onze vlucht, bijna iedereen moest nog verder.

Op het vliegveld was het niet echt duidelijk waar de hotelshuttles stonden, dus moesten we een beetje zoeken en vragen, maar uiteindelijk hebben we ze gevonden. Geen telefoons, zoals we gewend zijn, maar gewoon alleen hokjes. We hebben het eens even aangekeken en zagen eigenlijk niet zoveel hotelshuttles als we gewend zijn. Al snel werden we aangesproken door Alfred, achteraf gezien een vrijwilliger, die mensen begeleidt. Hij belde het Embassy Suites voor ons, want volgens hem had hun shuttle er al lang moeten zijn, die rijdt minimaal elk half uur en wij stonden er al een tijd (huh, 10 minuten??). Maar vooruit, het hielp wel, want de shuttle was er vrij snel. Op naar het hotel, waar we weer in de bekende Embassy hal kwamen met het atrium vol weelderige planten. Na een snelle douche en schone kleding zijn we een paar drankjes gaan drinken, want zoals altijd was het tussen half zes en half acht Happy Hour in het atrium. Het is dan gratis drinken en wij (vooral Albert) blijven Nederlanders he.  Na twee drankjes hadden we het wel gezien, tijd voor eten (lekkere biefstuk) en naar bed!

En nu? Mmm, zo nog een dutje doen? Want ja, Moturis komt pas om 7 uur en het ontbijt is pas om half 7.

Ha, over ontbijt gesproken! Albert en ik zitten nog na te grinniken hier over het ontbijt gisteren in het vliegtuig naar Londen. Achter het gordijn is er geloof ik koffie met een koekje of zo en in ‘first’ krijg je nog even een compleet Engels ontbijt voorgeschoteld: scrambled egg (roerei) met worst en gebakken champignons, croissantje met boter en jam, een pakje met smoothie (vruchtensap) en een grote kop thee of koffie. Echt, snel naar binnen werken, handel weer inleveren, want we zijn er al! Komisch 🙂