Moturis, dat is wennen!

Na onze superkorte nachtje zaten we om zes uur beneden bij het Embassy Suites voor het ontbijt. De ‘warme hoek’ ging pas om half zeven open, maar er was best al een en ander te krijgen verder. En zo zaten we mooi op tijd te wachten op de pickup van Moturis. Stipt zeven uur reed het busje voor, keurig geregeld dus. Deze keer werden we opgehaald door een dame ‘mijn formaat’, die volgens eigen zeggen afkomstig is uit Louisiana en duidelijk een Hispanic achtergrond heeft. Cajun-girl, ze had er zelf nog een veel mooiere naam voor. Dat is wel even wat anders dan onze eigen vriendelijke Belgische Aldie in San Francisco.

De rit naar Ft. Lauderdale verliep vlot en al snel waren we bij het kantoortje van Moturis/Campingworld. Wij hadden een beetje gerekend op zo’n mooie grote Campingworldwinkel, maar dat viel vet tegen. De oude Moturisverhuurstations hebben dus niet allemaal hun plaats gekregen in een Campingworld. Nee Aldie, je kantoor in San Francisco is een villa vergeleken bij dit hokje van Moturis. De jongedame deed duidelijk haar uiterste best, maar zowel zijzelf als haar computer waren niet zo snel en we hebben dus maar geduldig allerlei uitleg over de papierhandel aangehoord. Eigenlijk niks nieuws, dat verhaal kennen we inmiddels wel en opvallend genoeg zien zelfs de papieren er allemaal hetzelfde uit als we gewend zijn. Da’s best bijzonder.

Na de papierhandel (geen koffie!) werden we door dezelfde dame rondgeleid in en om de camper, een Winnebago Chalet. Volgens haar zeggen krijgen we de enige echt goede A-klasse mee die ze heeft staan, de rest is echt aan inruil toe. Deze camper heeft ruim 17.000 mijlen gelopen en is van 2009. De uiterlijke inspectie verliep goed en duidelijk, de camper ziet er nog erg nieuw uit, weinig krasjes of butsjes. De vakken aan de buitenkant zitten op andere plaatsen en zijn wat kleiner dan we gewend zijn van de Sightseeër. Er wordt niet bezuinigd op materialen: de waterslang en de afvoerslang zijn duidelijk nieuw en ook binnen krijgen we nieuw serviesgoed, rechtstreeks uit de doos (of eigenlijk nog in de doos zelfs) en glazen. Zelfs alle pannen en het bestek zijn allemaal gloednieuw. Tot slot het beddengoed en de handdoeken: ook nieuw, maar vreemd genoeg precies hetzelfde van kleur en materiaal als we gewend zijn bij Road Bear. Wordt dit allemaal met de campers meegeleverd of is het allemaal afkomstig van dezelfde groothandel? Geen idee!

Nadat we de boel ingeladen hebben en de koffers in de slaapkamer hebben gezet, rijden we richting Wal*Mart. Al snel ontdekken we dat we wat missen: voorin, aan de deuren mist Albert de opbergconsole waarin hij altijd zijn portemonnee en telefoon legt en nog wat andere kleine dingetjes. Aan mijn deur zat bij de vorige campers altijd een soort zak waarin ik mijn notitieboekje, pen, zakdoekjes en ander klein spul bewaarde voor onderweg. Die is er dus ook niet. Verder missen we allebei een bekerhouder aan de deur. Het zal best wennen hoor, maar onwillekeurig vergelijk je de camper toch met de campers die je gewend bent van Road Bear.

Wat valt nog meer op? Geen opklapbaar plankje om het aanrecht mee te verlengen, wat zo handig is bij vaatwassen. geen raampje boven de tweede passagiersstoel (missen we dat? nee) en geen raampjes aan de zijkanten van de slide-out (ook geen ramp). Verder lijkt de dinette een stukje smaller en dat is jammer, want zo ruim zit ik daar al nooit in. De ramen hebben geen dubbele gordijntjes, dus je zit óf helemaal afgesloten óf helemaal in het zicht. De optie van de dunne rolgordijntjes als zonwering is er niet. Jammer, want daardoor keek niemand bij jou naar binnen, maar kon je wel zelf naar buiten kijken. Positief is dat er in de hele camper, behalve helemaal voorin, netjes zeil ligt. Geen plastic over vloerbedekking, maar makkelijk schoon te houden zeil. Weer minder: ik mis een hele kast aan de zijkant van het bed. We zijn ervan overtuigd dat deze camper smaller is dan wat we gewend zijn. Wel lekker is het bed wat je op nummer kan instellen (Albert blogt er al over). Of het lekker ligt, merken we straks wel. We merken net dat we ook het gordijntje bij de deur missen, dus bloot rondhupsen zit er ook niet in. O ja, en het ergste van alles: de koffiepot werkt niet! Al met al is het allemaal niet slecht, maar hebben wij waarschijnlijk het grote probleem dat we het beter gewend zijn. Een ding moet ik ze absoluut nageven, de camper is brand- en brandschoon!

Enfin, op naar de boodschappen, waarbij we besluiten deze keer geen beddengoed te kopen, maar te beginnen met wat we hebben meegekregen. De dekbedsets waren maar liefst 80 dollar, dat wordt ons te gek. In plaats daarvan kopen we twee goede tuinstoelen en natuurlijk een goede voorraad eten en drinken en wat andere dingetjes, waaronder een mobieltje waarmee we binnen de States goedkoop kunnen bellen.

Ha, inmiddels kruipt Albert in bed en weten jullie? Ik vertel morgen verder over de rit van vandaag! We zijn zo moe … alweer. Maarre, het weer is lekker hier hoor!