Veilig in Miami aangekomen

Het mooie schermpje voor me in het vliegtuig zegt dat we bij Sydney zitten. Lijken we toch een mooi eindje afgedwaald als je onderweg bent naar Miami. Gelukkig heb ik de laatste tijd al wel begrepen dat ook Canada een Syndey kent en dat we dus nu over de Newfoundlands heen zien en richting Boston vliegen. Ha, zelfs Raleigh/Durham staat nu in beeld, dus Petra: we zijn jouw kant op aan het vliegen.
Ik moet zeggen dat ik nog nooit zo lekker heb gezeten in een vliegtuig als deze keer. Bij het boeken van de tickets baalde ik ervan dat ik in plaats van een British Airwaysvlucht ineens een American Airlinestoestel zag staan nadat ik betaald had, maar tjonge, wat een lekkere stoelen hebben ze hier. En een zee van ruimte, ongeloofelijk. Ik heb zelfs in de stoel aan weerskanten nog wat ruimte over, terwijl het bij KLM en Northwest allemaal wel paste, maar ook niet echt overhield. Het grootste voordeel haal je hier uit de manier waarop de stoelen gemaakt zijn. Elke stoel zit in een kuip en als je de stoel laat zakken, achterover laat gaan of de voetensteun naar voren en omhoog doet, blijft de kuip in dezelfde positie. Als degene voor je dus onderuit gaat, zie je dat niet eens en je merkt het zeker niet. Dat betekent dat het entertainmentscherm in de kuip van degene voor je zit en niet in de armleuningen van je stoel zit verwerkt zoals bij KLM en NWA (of moet ik Delta zeggen tegenwoordig?).
En dat geeft veel gemak. Je hebt geen last van hele brede armleuningen, in de middenconsole zit alleen je tafeltje en als je wilt eten of je tafeltje zoals nu gebruikt voor je laptop, kan je gewoon op je schermpje blijven kijken. Bij andere vluchten moest je altijd stoppen middenin een film, hier kijk je gewoon verder. Bovendien zit de bediening van je stoel lekker makkelijk een stukje naar voren, bij KLM zat dat naast me en kon ik met mijn dikke lijf de knopjes nooit zien 😉 Alles moest dus op gevoel.
De business class hier zit helemaal vol en voor ons zit ook nog een grote first class, hoewel ik geen idee heb hoeveel mensen daar zitten. We hebben echter nergens over te klagen, want degene die onze rij bedient is gezellig, vriendelijk en vol humor. Echt een leuke meid! De vlucht is dus geweldig, al leek dat in het begin even heel anders te gaan. We hebben bijna twee uur vertraging opgelopen! Maar even terug naar het begin, gisterenmiddag.
Peet heeft ons met zijn busje naar het Sheraton Schiphol Airport Hotel gebracht, waar we rond half drie waren. We kregen een kamer op de zesde verdieping met uitzicht op de startbanen van Schiphol. De kamer was bloedjeheet, dus we zijn maar begonnen met de airco op gang gooien en zijn daarna zelf gaan slenteren op Schiphol Plaza. Nog een paar dingen bij de drogist gekocht en verder eigenlijk niks gedaan dan een kop koffie drinken met wat lekkers. Wij zijn al geen shoppers en ik zou niet weten wat we op Schiphol moeten kopen verder.
Rond half vijf zaten we in het Runaway Café beneden in het Sheraton, waar ik nog even gratis kon internetten, want ik had weinig zin om 19 euro uit te geven voor 24 uur gratis internet, als ik er maar even ben. Dat geld geven we liever uit aan iets lekkers. En zo zaten we al om half zes aan tafel in het Voyager restaurant van het Sheraton. We hadden allebei berehonger en waren eigenlijk super ontspannen na een paar drankjes in het café. Albert koos vooraf voor de carpaccio, terwijl ik de zalm nam. Bijzondere gerechtjes, de zal was zo goed als rauw, maar wel bijzonder lekker. Als hoofdgerechtje zijn we even op z’n Amerikaans gegaan met drie kleine Prime Burgertjes in verschillende smaken. Gerserveerd met uienringen en even wat machtiger dan we na de kleine voorgerechtjes verwacht hadden. Of hadden we teveel van de lekker broodjes gesnoept? In elk geval zat een dessert er niet meer in, we waren volledig voldaan. We sloten dus ons Valentijnsdiner af met koffie.
Na de koffie was de ontspanning compleet en jullie zullen het niet geloven, maar om half acht lagen we heerlijk te knorren in het lekkere bed op onze inmiddels lekker frisse hotelkamer. Even wennen weer, zo’n Queenbed (1.52 m.) maar dat moet ook, want in de camper is het ook niet groter. Gek genoeg kunnen wij samen altijd best in zo’n smal bedje slapen, ondanks onze grote omvang. Nog steeds verliefd 🙂
We hebben een prima nachtje gedraaid, want toen we om vier uur opstonden hadden we dus toch mooi dik acht uur geslapen. Da’s toch knap, of niet? Op het gemakje gedoucht, spullen geordend, uitgecheckt en richting de incheckbalies van British Airways gewandeld. Ik las ergens dat je daar zes minuten over zou doen, maar volgens mij was het nog korter. Stukje gang door, lift in, lift uit, volgende lift in en hoppa, daar sta je dan. Er stond al een aardige rij en we konden al snel langs de rij heen, toen om vijf uur de balies opengingen. Het verbaast me zeer hoe weinig mensen er thuis ingecheckt hadden, want wij waren bijna de enigen die niet meer aan de machines hoefden daar.
We konden inchecken bij een alleraardigste dame en eerlijk is eerlijk: het ging er gezelliger en vriendelijker aan toe dan we gewend waren bij onze Koninklijke. Van vertrekhal 3 naar D10 is een aardige tippel en we kregen van de incheckdame het advies om nog even lekker naar de lounge te gaan, wat we zelf ook altijd wel lekker vinden. Tot onze teleurstelling echter was de BA-lounge nog dicht. Wij waren niet de enigen die daar voor niets aankwamen en een mede-passagier was er best pissig om eigenlijk. Minpuntje voor BA!
Wij besloten niet bij de pakken neer te gaan zitten en maar gewoon richting onze gate te gaan wandelen, er is vast wel ergens koffie te krijgen. Uiteindelijk kwamen we aan het eind van Pier D bij Starbucks terecht, maar ook die ging pas om zes uur open. Gelukkig mochten we daar al wel lekker makkelijk gaan zitten. Albert had wat moeite met de grote beker koffie (die ze bij Starbucks het kleintje noemen), bij mij ging het er wel in, samen met een lemon puppyseed muffin. Het croissantje kon Albert dan nog wel hebben. Ik heb nog even gewandeld door de winkel aan de overkant, maar helaas, Hans en Bianca zullen het zonder onze Albert-en-Monique-poppetjes moeten doen, Monique-je was uitverkocht.
Om kwart over zeven zat iedereen – na de securitycheck natuurlijk – in het vliegtuig en konden we eerst gaan de-icen. Dat hebben wij natuurlijk nog niet eerder meegemaakt, als zomers vakantiegangers. Wel grappig, hoe zo’n toestel helemaal ijsvrij geblazen wordt. Wij zaten lekker ruim op 3A en 3C, want het tussenstoeltje is verbouwd tot een ministoel waar net mijn tasje kon staan. Onderweg naar Londen hebben we eigenlijk weinig gedaan, we waren best nog duf. Boven Londen moesten we een paar rondjes draaien, want vanwege de mist was een laag-zichtregel ingesteld en mochten toestellen niet te dicht op elkaar landen. Al met al gaf dat maar tien minuten vertraging, dus tijd genoeg voor ons.
En toen begon de grote Heatrow-trip. Vanuit het toestel waren we vrij snel (maar toch nog best een tippeltje) bij de bussen die buiten klaar stonden. Een grote shuttlebus bracht ons in een rit van zo’n 10 minuten dwars over het vliegveld van terminal 5 naar terminal 3. Derek, ik heb de Airbus 380 zien staan, van Singapore Airlines! Bij terminal 3 was het weer een hele wandeling naar security, waar dit keer ik niet piepte zoals in Amsterdam, maar Albert wel. Gelukkig vinden ze niks bij ons tijdens het fouilleren. Doe mij voortaan maar een bodyscan hoor, die vreemde mensen aan mijn lijf vind ik ook niet echt geweldig. Enfin, weer een tippel, naar het ticketcenter van American Airlines waar we onze boardingpassen om konden wisselen voor instapkaarten van hen en snel even nieuwe oordopjes voor mijn Creative Zen gekocht, want daar lag een rubbertje af en toen direct door naar de gate. Jammer genoeg had ik geen Britse ponden om een lekker flesje water uit een automaat te trekken, want ik had het bloedjeheet en was heel dorstig.
Het boarden verliep netjes, zoals altijd First en Business eerst en dat is wel lekker hoor! Onze plekken 9J en 9H waren al maanden van tevoren door mij vastgelegd en dus ook keurig vastgehouden. Gelukkig kregen we vrij snel na het boarden wat te drinken en het ijskoude water ging er fantastisch in. Daar was ik echt aan toe. En toen begon het … we taxieden zoals normaal is naar de startbanen en toen begon het lange wachten. Na een tijdje kregen we te horen dat het computersysteem in Dallas – Fort Worth eruit lag en dat zij ons toestemming moesten geven voor vertrek. Nog een tijd later bleek het systeem te werken, maar kregen we dus niet de toestemming. De papierhandel van een van de passagiers aan boord was niet in orde en ja hoor, we moesten terug naar de gate!
En zo gingen we met het hele spul terug naar waar we vandaan kwamen en zagen we buiten allerlei mannetjes druk met elkaar in discussie. Zelfs een bagagewagen werd tevoorschijn gereden en wij zagen de bui al hangen. Alles van boord of alleen de bagage van ‘de passagier’? Ondertussen liepen stewardessen af en aan met lijsten met namen en werd blijkbaar alles gecheckt. Gelukkig kwam op een gegeven moment het bericht van de gezagvoerder dat het probleem opgelost was, het paspoort van de bewuste passagier schijnt niet in het systeem ingevoerd te zijn geweest. Of zoiets … Geen ESTA wellicht? Zowel op Schiphol als op Heatrow vertelden de grondstewardessen dat heel veel mensen dat dus gewoon nog niet gedaan hebben als ze komen inchecken en ook heel droog vertellen dat ze er nog nooit van gehoord hebben. Het hele geintje leverde ons in elk geval mooi twee uur vertraging op bij vertrek. En dat is best lang, als je honger en dorst hebt!
Gelukkig kregen we snel na het opstijgen lekkere nootjes en een blikje Diet Pepsi, waarna eigenlijk ook vrij snel de warme hap volgde. En die was erg goed. We begonnen met een voorafje van koud rundvlees met gegratineerde aardappeltjes en horseradish (mierikswortel?), geserveerd met een lekkere salade en een broodje met boter. Als hoofdgericht was er de keuze uit rundvlees met champignonssaus, lamsvlees of kip gevuld met ganzenlever. Albert koos voor de beef en ik de kip, maar uiteindelijk bleek er te weinig beef te zijn, waarbij Albert niet moeilijk dit een ook aan de kip ging. Toe was er een kaasplateautje voor Albert en lekker Ben & Jerry’s ijs voor mij. Wie zegt dat vliegtuigeten slecht is? Niet hier hoor!
Enfin, tussen eten en verslag schrijven zaten bijna drie uur heerlijke zalige rust, want voor het eerst zolang ik me kan herinneren heb ik op een vlucht naar Amerika echt lekker kunnen slapen. Mijn nieuwe oordoppen zijn ook al weer niet compleet, de extra rubbertjes zitten in mijn jaszak in de bagagebakken, maar het de Bose-hoofdtelefoon van AA is erg goed, dus heb ik met mijn eigen muziek op heerlijk ontspannen geslapen. Alberts MP-speler doet het vreemd genoeg niet, dus die zit vooral TV-series te kijken op het entertainmentsysteem. Ik lees af en toe wat in mijn reader, hoewel ik me niet kan concentreren op Winter in Madrid, een oorlogsverhaal. De luchtige verhaaltjes van Daphne Deckers gaan er beter in. Zolang het maar over mannen en sex gaat bij haar, maar het blijft altijd wel netjes en komisch.
Ik zie in mijn schermpje dat we nog 3 uur en veertien minuten te gaan hebben. De verwachte aankomsttijd is 3.32 PM. Dat valt nog niks tegen, na de vertraging lijken we dus maar een goed half uurtje later aan te komen. Verbaast me altijd weer dat zo’n vlucht blijkbaar veel sneller kan dan ze aangeven op de dienstregeling. Ik ga nog een stukje lezen. Ik mocht (jawel!) Alberts laptop lenen om dit stukje te schrijven, maar eens zien of we het vanavond netjes online gaan krijgen. Met foto’s!

Edit: we zitten inmiddels in het hotel, gedoucht en wel. Eerst eten en dan de rest! Tot straks.